बोध कथा (bodhakatha): 2017

प्रभातफेरीसाठी घोषवाक्ये

: एक दोन तीन चार
मुला-मुलींना शिकवू छान
[
: मुलगा मुलगी एकसमान
दोघांनाही शिकवू छान
[
: एक दोन तीन चार
जि.प.शाळा छान छान
[
‬: चला चला शाळा झाली सुरू,
नका नका घरी आता राहू.
[
सुंदर छान माझी शाळा. गावाचा अभिमान माझी शाळा.🙏🏻🙏🏻
[
‬: चला जाऊ शाळेला
नव्या गोष्टी ऐकायला
[
जि.प.शाळेची मुले न्यारी
गुणवत्तापूर्ण शिक्षण घेई
[
छान छान छान किती छान
नव्या पिढीचा मी अभिमान
[
लहान मुले देवाघरची फुले अशीच माझ्या शाळेतील बाळे
[
‬: मला जायचंय शाळेला
नवं काहीतरी शोधायला
[
लहान मुलांना लावी लळा
जि.प.ची मराठी शाळा ।।
[
‬: एक दोन तिन चार
मराठी शाळेची मुले हुशार।।
[
सब पढ़े सब बढे
अज्ञान से हम लडे
[
शाळा माझी सजली रे सजली रे, मुले खेळ गाण्यात रमली रे रमली रे.
[
: करु नका लेकरांच्या जीवनाचा घाटा. मुलगा असो की मुलगी शाळेत नाव टाका.
[
: जिप शाळेची मुले लय भारी,
ज्ञानरचनावादाने शिकतात सारी ।
[
: आई आई मला आता शिकू दे, सावित्री ताराराणीचा वसा मला चालवू दे.
[
चला शिकू या,पुढे जावू या
जिल्हा परिषद शाळेत,प्रवेश घेऊ या

गीत

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
.......... *मोगरा फुलला*...........
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

मोगरा फुलला
हिरव्या हिरव्या पालवीला
मोगरा फुलला
सामाजिक न्याय दिनाला
सुगंध दरवळला
गं बाई बाई
मोगरा फुलला

मोगरा फुलला
सफेद रंग त्याला
मैत्रीचे प्रतिक दावुनी
समतेचा संदेश दिला
गं बाई बाई
मोगरा फुलला

मोगरा फुलला
सांगतो समाजाला
समान वागा सर्वांशी
द्या तडा भेदभावाला
गं बाई बाई
मोगरा फुलला

मोगरा फुलला
सुंदर फुले पालवीला
विभोर मन होई
पाहुनी त्याला
माळते गजरा केसाला
गं बाई बाई
मोगरा फुलला

मोगरा फुलला
बाई माझ्या अंगणी गं
फुले फुलली रोपट्याला
परिसर सारा गंधीत होवुन
सुगंध देई घराला
गं बाई बाई
मोगरा फुलला
🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱
✍ संकलित

पंढरीगाथा

*होय होय वारकरी। पाहे पाहे रे पंढरी॥*

वार म्हणजे दिवस, प्रत्येक दिवस जो वारी करतो तो वारकरी.

वारी कुठली? तर *पाहे पाहे रे पंढरी...*

पंढरीला पहाणे हीच खरी वारी व जो दररोज पंढरीला पहातो तो खरा वारकरी.

*शुद्ध परमार्थ केवळ पहाण्यात आहे हे वर्म उमजले नाही तर सर्व परमार्थ पाण्यात.*
- सदगुरु श्री वामनराव पै

*पंढरीला पहायचे कसे हे जे शिकवितात ते खरे सदगुरु...*

संत सांगतात,
*काया ही पंढरी। आत्मा हा विठ्ठल।*
*नांदतो केवळ। पांडुरंग।।*

*देह ही पंढरी। प्रेम पुंडलिक।*
स्वभाव सन्मुख। चंद्रभागा।
विवेकाची वीट। *आत्मा पंढरीराव।।*

शरीररुपी पंढरीत, प्रेम हे पुंडलिक असून स्वभावरुपी वाहणा-या चंद्रभागेत विवेकाच्या विटेवर आत्मरुपी विठ्ठल उभा आहे.

*अनंत रुपे अनंत वेषे। देखिले त्याशी।*
बापरखुमा देवीवरु। खुण बाणली ऐशी।।

म्हणजेच घरात व विश्वात देहरुपाने असणारी प्रत्येक व्यक्ती, वस्तू, प्राणीमात्र इ. सर्वांच्या रुपाने हा विठ्ठल प्रगट आहे.

म्हणूनच *सदगुरु श्री वामनराव पै* सांगतात,
*परमेश्वर*
*विश्व रुपाने समोर,*
*शरीर रुपाने जवळ,*
*सच्चिदानंद स्वरुपात हृदयात* आहे.

देवाला पहाण्याची वारी करता करता म्हणजेच देवाला पहाता पहाता पाहणं दूर सरतं व पाहणारा विठ्ठलच प्रगट होऊन आपणच देव होतो.

*देव पहाया गेलो। तेथे देवची होऊन ठेलो।।*

*तुका म्हणे धन्य झालो। आजि विठ्ठला भेटलो।।*

म्हणूनच संत म्हणतात,
*होय होय वारकरी। पाहे पाहे रे पंढरी।।*

🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂

🙏🏾

कथा क्रमांक २०३

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग २०३*
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺 थोड जगुया समाजासाठी*🌺〰〰〰〰〰〰〰
तीन वाटसरू एका धर्मशाळेत एका रात्रीसाठी एकत्र आले असतात. तिथे स्वयंपाकासाठी एकच चूल आणि एकच भांडं असतं. तिघांनाही भूक लागलेली असते. मग ते एकत्र स्वयंपाक करायचा असं ठरवतात. चुलीवर भांडं ठेवून त्यात पाणी उकळायला ठेवतात आणि त्यात प्रत्येकानं आपापल्या जवळच्या तांदुळाची एक एक मूठ टाकायची असं त्यांचं ठरतं.

पाण्याला उकळी फुटल्यावर त्यात तांदूळ टाकायची वेळ येते. पहिला वाटसरू विचार करतो तसंही बाकीचे दोघं एक एक मूठ तांदूळ टाकतीलच, तेवढा भात तिघांना पुरेल. मी कशाला माझे तांदूळ वाया घालवू? म्हणून तो स्वतःच्या पिशवीत हात घालून रिकामीच मूठ घेऊन येतो आणि पातेल्यावरचं झाकण बाजूला सारून तांदूळ आत टाकल्याचं नाटक करतो. गंमत म्हणजे exactly असाच विचार बाकीचे दोघंही करतात आणि पातेल्यात तांदूळ टाकल्याचा नुसता अभिनयच करतात.

थोड्या वेळानं ते झाकण दूर करून बघतात तेंव्हा अर्थातच पातेल्यात फक्त गरम पाणी असतं, भाताचा पत्ताच नसतो !!! तिघांनाही चडफडत आणि एकमेकांना शिव्या देत उपाशीच झोपायला लागतं.

तात्पर्यः

आपण वेळ, पैसा किंवा कष्ट अशी कोणत्याही प्रकारची तांदुळाची मूठ contribute न करता,
ह्या समाजातले सर्व प्रश्न, इतर कोणाच्या तरी प्रयत्नातून आपोआप सुटतील असं ज्यांना वाटतं त्यांनी आपला हा भ्रम दूर सारून आपलीही मदत समाजात कशी उपयोगी येईल त्यानुसार समाजाच्या उपयोगी येण्याचा प्रयत्न करावा.
*-----------------------------------*
*📝 संकलन*

कथा क्रमांक २०२

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग २०२.*
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺श्रमाचे महत्त्व*🌺
〰〰〰〰〰〰〰
"धनासेठचा मुलगा खूपच आळशी होता. घरात गडगंज संपत्ती व एकुलता एक लाडाचा त्यामुळे काम कधी करावंच लागलं नाही. तो आता २१ वर्षाचा झाला होता. शेठजींना काळजी पडली. याचे असे दे हरी पलंगावरी किती दिवस चालणार कसे होणार साठलेला पैसा किती दिवस पुरेल.

दुसऱ्या दिवशी, त्यांनी मुलाला बोलावले व म्हणाले, 'हे बघ राम आज तू सकाळीच बाहेर जा. काहींतरी काम करून पैसे मिळवुन आण तरच तुला जेवायला मिळेल.'

मुलाला काहीच कळेना. तो बहिणीकडे गेला तिने त्याला एक रूपया दिला. त्याने तो शेठजींचा हातावर ठेवला तर शेठजींनी तो विहीरीत फेकून दिला.

दुसर्‍या दिवशी, आईकडून त्याला एक रूपया मिळाला. त्याने तो शेठजींचा हातावर ठेवला तर शेठजींनी पुन्हा तो विहीरीत फेकून दिला.

तिसर्‍या दिवशी, मात्र कोणीही पैसे द्यायचे नाहीत हे उमजल्यावर स्वारी घराबाहेर काम शोधायला पडली. पण काय काम करणार? बारा वाजेपर्यंत हिंडला. काम मिळेना. पोटात कावळे कोकलायला लागले.

स्टेशनवरून एक जड बॅग घेऊन येणारा प्रवासी माणूस दिसला, त्याला हमाल हवा होता. हा धावत पुढे गेला. 'साहेब, इकडे आणा'.

ती बॅग त्याने डोक्यावर उचलली. घामाघूम झाला. साहेबांनी आठ आणे हातावर ठेवले. घरी आला. शेठजींच्या हातावर आठ आणे ठेवले. दोन दिवसाप्रमाणेच शेठजींनी ते विहीरीत फेकले हा चवताळून उठला. 'बाबा अहो तेवढे आठ आणे मिळवायला मला किती वणवण करावी लागली आणि तुम्ही ते फेकून दिलेत ?'

शेठजींनी त्याला जवळ घेतले. पाठीवरून हात फिरवला, 'बाळा आता मला काही काळजी नाही कारण खर्‍या कष्टाची किंमत तुला आज कळली आहे.

दोन दिवस ह्याच्या दुप्पट रक्कम मी फेकली पण तुला राग आला नव्हता, कारण त्या मागे तुझे कष्ट नव्हते.'

तात्पर्य : स्वकष्टाची कमाई तीच खरी कमाई.श्रमाचे महत्त्व तेव्हाच कळते जेव्हा आपण स्वतः कमवतो. "
*-----------------------------------*
*📝 संकलन*

कथा क्रमांक २०१

गुरू चे माहात्म्य
एका व्यक्तीने दुसऱ्या व्यक्तीला विचारले, "गुरुची कृपा किती होऊ शकते?" तो माणूस 🙁त्या वेळी एक सफरचंद 🍎खात होता. त्याने एक सफरचंद माझ्या हाती ठेवले आणि विचारले, "सांगा पाहू यांत किती बिया असतील?"
सफरचंद 🍎कापून मी त्यांतील बिया मोजल्या आणि म्हणालो, "यात तीन बिया आहेत"
त्याने त्यातील एक बी आपल्या हाती घेतली आणि मला विचारले, "या एका बियेमध्ये किती सफरचंदे🍎🍎 असतील असे तुला वाटते?"
मी मनातल्या मनातच हिशोब करू लागलो,एका ह्या बियेपासून एक झाड, त्या झाडावर अनेक सफरचंदे लागणार, त्या प्रत्येक सफरचंदांत पुन्हा तीन बिया, त्या प्रत्येक बियेमधून पुन्हा एक झाड, त्या झाडांना पुन्हा तशीच तीन बिया असणारी फळे लागणार. अबब! ही प्रक्रिया चालूच राहणार! कसा सांगू मी त्या बियेमध्ये असलेल्या भावी फळांची संख्या?. मी चक्रावलोच.
माझी अशी अवस्था पाहून तो माणूस मला म्हणाला, " अशीच गुरुची कृपा आपल्यावर बरसत असते. आपण फक्त भक्तीरूपी एकाच बीजाचा उदय आपल्या मनांत करवून घेण्याची गरज आहे."

गुरु एक तेज आहे. गुरूंचे एकदा आगमन झाले की मनातील संशयरूपी अंधःकार कुठल्याकुठे पळून जातो.
गुरु म्हणजे एक असा मृदंग आहे की ज्याच्या एका झंकाराने अनाहत नाद ऐकू यायला सुरुवात होते.
गुरु म्हणजे असे ज्ञान की ज्याची प्राप्ती झाल्याबरोबर मनातील भयाची सगळी भावनाच लोप पावते.
गुरु ही एक अशी दीक्षा आहे की ज्याला गुरुदीक्षा प्राप्त झाली तो हा भवसागर तरून गेलाच म्हणून समजा.
गुरु ही एक अशी नदी आहे जी सतत आपल्या प्राणांतून वाहत असते.
गुरु म्हणजे असा सत् चित् आनंद आहे जो आम्हाला आमची खरी ओळख करून देतो.
गुरु म्हणजे एक बासरी आहे जिच्या नुसत्या मंजुळ आवाजानेच आपले मन आणि शरीर आत्मानंदात मग्न होऊन जाते.
गुरु म्हणजे केवळ अमृतच. ह्या अमृताच्या सेवनाने तहान कायमची आणि पूर्णपणे शमते.
गुरु म्हणजे एक अशी कृपाच असते जी केवळ कांही भाग्यवान आणि सत्पात्री शिष्यांनाच प्राप्त होते आणि काहींना अशी कृपा मिळूनही ती मिळालेली त्यांना समजत नाही.
गुरु कुबेराचा अक्षय्य खजिनाच आहे आणि त्या खजिन्याचे मोल होऊच शकत नाही.
गुरू म्हणजे एक प्रसाद आहे. ज्याच्या भाग्यात असेल त्याला कांहीच मागण्याची इच्छाउरत नाही.

कथा क्रमांक २००

बोधकथा
*खरे स्वरूप*
फार वर्षापूर्वीची गोष्‍ट आहे. एक राणी ओले केस सुकवण्यासाठी राजवाड्याच्‍या छतावर गेली होती. तिने आपला मौल्‍यवान हार काढून बाजूला ठेवला व केस विंचरू लागली. इतक्‍यात तिकडून एक कावळा आला. कावळयाला तो गळ्यातील हार म्‍हणजे काहीतरी खाण्‍याची गोष्‍ट वाटली व तो हार घेऊन कावळा उडून गेला. एका झाडावर बसून त्‍याने कंठा खाण्‍यासाठी प्रयत्‍न केले. मौल्‍यवान अशा कंठ्यामध्‍ये हिरे जडलेले होते. कठोर अशा हि-यांवर चोच मारून मारून तो थकला व त्‍याने ते खाण्‍याचा नाद सोडून दिला. तो कंठा तसाच झाडावर लटकत ठेवून त्‍याने आकाशात भरारी मारली ते अन्नाचा शोध घेण्‍यासाठी. इकडे राणीने केस विंचरले व तिच्‍या लक्षात एक गोष्‍ट आली की आपला मौल्‍यवान कंठा गायब झाला आहे. इकडेतिकडे शोध घेऊनही तिला तो सापडेना शेवटी ती रडत रडत राजाकडे गेली व म्‍हणाली,'' महाराज माझा प्राणप्रिय असा कंठा चोरीला गेला आहे. तुम्‍ही त्‍याचा शोध घेण्‍याचे आदेश द्या.'' राजा म्‍हणाला,'' दुसरे इतरही दागिने आहेतच की तुला. तोच कंठा कशाला पाहिजे.'' राणीने ऐकले नाही व तोच कंठा पाहिजे म्‍हणून हट्ट धरून बसली. राजाने कंठा शोधण्‍याचे आदेश दिले. सर्वजण तो शोधू लागले पण कोणाला काही तो कंठा सापडेना. राजाने कोतवालाला बोलावून सांगितले की आजच्‍या आज तू, सर्व शिपाई, सैनिक, प्रजा सगळे मिळून त्‍या हाराचा शोध घ्‍या. जो कोणी तो हार आणून देईल त्‍याला आपण अर्धे राज्‍य बक्षीस म्‍हणून देऊ अशी घोषणाही त्‍याने त्‍यावेळी केली. अर्धे राज्‍य बक्षीस मिळेल या आशेने सर्वजणच कामाला लागले. सगळीकडे शोधयंत्रणा सुरु झाली. शोधता शोधता अचानक कुणाला तरी तो हार सापडला. एका घाणेरड्या पाण्‍याच्‍या नाल्‍यामध्‍ये त्‍याला तो हार दिसला. पाणी इतके घाणेरडे होते की जवळून जातानासुद्धा किळस यावी, दुर्गंध सर्वत्र पसरला होता. पण त्‍या पाण्‍यात तो हार पडलेला दिसून येत होता. हार दिसताक्षणी अर्धे राज्‍य बक्षीसाच्‍या आशेने एका सैनिकाने त्‍या पाण्‍यात उडी मारली. सगळीकडे शोधले त्‍याने पण हार काही मिळाला नाही. हार जणू गायबच झाला. सैनिकाने मारलेली उडी पाहून कोतवालाच्‍या मनातही लोभ निर्माण झाला. त्‍यानेही अर्धे राज्‍य मिळविण्‍यासाठी त्‍या नाल्‍यात उडी मारली. पण हार पुन्‍हा गायब झाला. त्‍या दोघांना जसा हार दिसला तसा इतर प्रजाजनांनाही तो हार दिसला व सगळेजण बक्षीसाच्‍या आशेने त्‍या घाण पाण्‍यात उड्या मारू लागले पण हार कुणाच्‍याच हातात येत नव्‍हता. सगळेजण उडी मारताहेत पाहून मंत्री, सरदारही, मुख्‍य प्रधानजी यांनाही अर्ध्‍या राज्‍याची हाव सुटली व तेही घाणेरड्या पाण्‍यात उड्या मारू लागले. पण हार काही सापडेना. जेव्‍हा कोणी उडी मारे तेव्‍हा हार गायब होऊन जाई. हार सापडत नाही हे लक्षात आले की तो मनुष्‍य त्‍या पाण्‍याच्‍या वास सहन न झाल्‍याने पटकन पाण्‍यातून निघून बाहेर येई व तो बाहेर पडता क्षणी हार पुन्‍हा दिसू लागे. मंत्री, सरदार, मुख्‍य प्रधान यांनी घाणेरड्या पाण्‍यात उड्या मारून हार शोधण्‍यासाठी प्रयत्‍न केले हे राजाच्‍या कानावर गेले व त्‍याला वाटले की यांनी जर हार शोधला तर मला माझे अर्धे राज्‍य गमवावे लागेल. त्‍यासाठी राजाही तेथे आला व त्‍याने आपली राजवस्‍त्रे उतरवली आणि त्‍यानेही त्‍या नाल्‍यात उडी मारली. त्‍याचवेळेस तिथून एक संत जात होते. राजाला उडी मारलेली पाहिली आणि तो मोठमोठ्याने हसू लागले. त्‍यांनी विचारले हे काय चालले आहे.? सगळेजण असे चिखलात, घाणीत का माखला आहात?. राजा असणारा माणूस असल्‍या घाणेरड्या पाण्‍यात का उडी मारतो आहे? लोकांनी उत्तर दिले, राणीचा हार पाण्‍यात पडला आहे म्‍हणून सर्वजण पाण्‍यात उड्या मारत आहेत पण उडी मारताक्षणी कसा कोण जाणे तो हार गायब होतो आहे. संत अजूनच मोठ्याने हसू लागले. लोकांनी त्‍याना विचारले काय झाले? संत त्‍यावर म्‍हणाले,'' अरे वेड्यांनो तुम्‍ही ज्‍या हाराकडे पाहून पाण्‍यात उड्या मारत आहात तो हार झाडावर आहे आणि पाण्‍यात दिसते आहे ते त्‍याचे प्रतिबिंब आहे. खरा हार हा झाडावर आहे आणि तुम्‍ही प्रतिबिंबाला हार समजून पाण्‍यात शोधत आहात.'' लोकांच्‍या लक्षात खरा प्रकार आल्‍यावर लोक शरमिंदा झाले.

तात्पर्य :- मानवी जीवनाची पण आज त्‍या लोकांप्रमाणेच अवस्‍था झाली आहे. जे आपल्‍याला पाहिजे आहे त्‍याच्‍या प्रतिरूपाकडे, प्रतिबिंबाकडे पाहून आपण ते मिळविण्‍याचा प्रयत्‍न करत आहोत. खरे सुख, समाधान, शांती, मनस्‍वास्‍थ्‍य हे शोधण्‍यापेक्षा आपण त्‍याची प्रतिरूपे, प्रतिबिंबे जवळ करत आहोत. यातून काही मिळण्‍यापेक्षा आपण कितीतरी गोष्‍टी गमावित आहोत.

कथा क्रमांक १९९

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷* http://www.pramilasenkude.blogspot.in
*📚अभ्यास कथा भाग १९९*
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺भविष्यातील यशस्वीता*🌺
〰〰〰〰〰〰〰
एकदा स्वप्न आणि सत्य यांचे जोरदार भांडण झाले. विषय होता भविष्य घडविण्यात सर्वाधिक सहभाग कोणाचा ? दोघे ही खुप भांडले, झगडले पण निर्णय काही होईना. शेवटी या प्रश्नाचे उत्तर शोधण्यासाठी ते आपल्या मानसपित्याकडे- ब्र्म्हदेवाकडे गेले. ब्र्म्हदेवाने त्यांना सांगितले, "ज्या कोणाचे हात आभाळाला टेकतील आणि तरीही ज्याचे पाय जमिनीवर आसतील, त्याचा भविष्या घडविण्यात निर्णायक सहभाग असतो". दोघेही परत आले. स्वप्नाने आधी प्रयत्न केला. एकच उडीत त्याचे हात आभाळाला टेकले, पण त्याचे पाय जमिनीपसुन केंव्हाच उचलले गेले होते. सत्याने नंतर प्रयत्न केला. त्याचे पाय कायम जमिनीवर होते, पण त्याचे हात आभाळापर्यंत कधीच पोचु शकले नाहीत. दोघांनीही खुप प्रयत्न केले, पण दोघांपैकी कोणीच यशस्वी होऊ शकले नाही. थकुन परत एकदा ते ब्रम्हदेवाकडे गेले, आणि या वेळेस ब्रम्हदेवाने त्यांना सांगितले, "भविष्य घडविण्यात सत्य, आणि स्वप्न या दोघांचाही सहभाग तितकाच मोलाचा असतो. खर्‍या अर्थाने यशस्वी भविष्य घडवायचे असेल, तर स्वप्नाला सत्याच्या खांद्यावर उभे राहयला हवे !.
*-----------------------------------*
*📝 संकलन*

जीवन विचार

*""नशीब""आकाशातून पडत नाही.*
*किंवा "जमिनीतून""उगवत"नाही.*
*"नशीब"आपोआप "निर्माण"होत नाही.*
*तर, केवळ "माणूसच" प्रत्यक्ष स्वतःचे नशीब स्वत:च "घडवत" असतो....*
*नशीबात असेल तसे "घडेल" या "भ्रमात" राहू नका.*
*कारण "आपण" जे "करू" त्याप्रमाणेच "नशीब घडेल" यावर "विश्वास"ठेवा....*

जीवन विचार

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🍁जीवन विचार 🍁🌺
〰〰〰〰〰〰〰〰〰
आजच्या जगात जी विषमता दिसते , दुःखे , पापे दिसतात ती कां ?
त्याचे कारण हे आहे की मणुष्याने श्रमाचे स्थान पैशाला दिले आहे. पैशामुळे स्पर्धा निर्माण झाली आणि त्यातूनच तंटे निर्माण झाले.
प्रसिद्ध रशियन लेखक टाँल्स्टाय लिहितो , " जोवर नाणी चालत राहतील , तोवर जगात शांतता असणार नाही."
श्री शंकराचार्य म्हणतात , 'अर्थमनर्थ भावय नित्यम्.'
अर्थाला म्हणजे पैशाला अनर्थ माना.हे तंटे नाहीसे करावयाचे असतील , तर भूक लागते त्या प्रत्येकाने शरीरश्रमाचे व्रत घेतले पाहिजे.कर्म केल्याशिवाय उत्पादन होत नाही आणि जीवनही चालत नाही हे सगळ्यांना ठाऊक आहे.

कर्म न करता जे चिंतन होते ते माणसाला योग्य मार्गाला लावत नाही , अयोग्य मार्गाला लावते, विकासा ऐवजी विनाशाकडे घेऊन जाते. 'Empty mind devil's workshop ' अशी म्हणच आहे.
श्रमाने बुद्धी अधीक सात्त्विक व तेजस्वी होते.
दुसऱ्याचे शोषण न करता आपल्या स्वतःच्या श्रमाने मिळवलेले खाद्यच शुद्ध , पवित्र आहार होय. तोच मानवाच्या नैतिक , आत्मिक उन्नतीला पोषक असतो.
〰〰〰〰〰〰〰〰
🙏🏼शब्दांकन/संकलन🙏🏼
✍ प्रमिलाताई सेनकुडे (शिंदे)
जि.प.प्रा.शा. वाटेगाव,
ता.हदगाव, जिल्हा नांदेड.
〰〰〰〰〰〰〰

जीवन विचार

🔰🌸🔰🌸🔰🌸🔰🌸
*🌷🌷 जीवन विचार*🌷🌷
〰〰〰〰〰〰〰
प्रकाश आणि अंधार ही सृष्टीची दोन रुपे आहे.अगदी परस्परविरोधी गुणधर्माने त्यांनी सर्व सृष्टीचा चराचराला व्यापले आहे आणि अशा युगायुगाचा काळ्यापांढर्या वाटेचा माणूस प्रवाशी आहे.युग संपतात पण अंधार उजेडाचा प्रवास माञ चालूच राहतो.एक पिढी दुसऱ्या पिढीला मार्ग मोकळा करून देते.खरे तर माणसाच्या यशपयशाची , सुखदुःखाची ही प्रतीके मानवी कर्तृत्वाला गती निर्माण व्हावी यासाठीच त्यांची निर्मिती झाली असेल.काहीजरी असले तरी माणसाची तेजस्वी बुद्धी आणि मनगट कधीच खचता कामा नये प्रयत्नांच्या काटेरी वाटा बिनधास्तपणे ओलांडून आपल्या आयुष्यातील ध्येय गाठायची असतात.

*तेची म्हणावे दीप जे*
*वादळातही टिकतात*
*अंधाराशी लढा देत*
*जळत राहणे शिकतात.*

जे प्रतिकुलतेवर मात करून आकाशाकडे भरारी घेतील तेच टिकतील.जे संकटाला घाबरून वादळाला भिऊन दरीतील अंधाराला पाहून जागीच बसतील ते संपले.
आव्हानाचा वादळांना जे स्वीकारतील त्यांचीच स्वप्ने प्रत्यक्षात उतरतील.
〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
*✍शब्दांकन /संकलन*

आरोग्य म्हणी संकलित

*आरोग्य म्हणी*

१.
खाल दररोज गाजर-मुळे,
तर होतील सुंदर तुमचे डोळे.

२.
सकाळी नाश्ता करावा मस्त,
मोड आलेले धान्य करावे फस्त.

३.
डाळी भाजीचे करावे सूप,
अखंड राहील सुंदर रूप.

४.
तराट्याच्या भाजीला म्हणू नका स्वस्त,
आरोग्य तुमचे ती राखेल मस्त.

५.
जवळ करा लिंबू संत्री,
दूर होईल पोटातील वाजंत्री

६.
पपई लागते गोड गोड,
पचनशक्तीला नाही तोड.

७.
पालेभाज्या घ्या मुखी;
आरोग्य ठेवा सदा सुखी.

८.
भेसळयुक्त अन्न खाऊ नका;
आरोग्य धोक्यात आणू नका.

९.
रोज एक फळ खाऊ या;
आरोग्याचे संवर्धन करू या.

१०.
भोजनोत्तर फळांचा ग्रास;
थांबवेल आरोग्याचा ऱ्हास.

११.
प्रथिने, जीवनसत्वे आणि क्षार;
आहारात यांचे महत्व फार.

१२.
हिरवा भाजीपाला खावा रोज;
राहील निरोगी आरोग्याची मौज.

१३.
जेवणानंतर केळी खा;
पचनशक्तीला वाव द्या.

१४.
साखर व तूप यांचे अति सेवन करु नका,
मधुमेह व लठ्ठपणाला आमंत्रण देऊ नका.

१५.
खावी रोज रसरशीत फळे;
सौंदर्यवृद्धीसाठी नको प्रसाधन आगळे.

१६.
गालावर खेळते सदा हास्य,
फळे व भाज्यांचे आहे ते रहस्य.

१७.
पपई, गाजर खाऊ स्वस्त,
डोळ्यांचे आरोग्य ठेवू मस्त.

१८.
सुका मेवा ज्यांचे घरी,
प्रथिने तेथे वास करी.

१९.
भाज्या जास्त वेळ शिजवू नका,
जीवनसत्वांचा नाश करु नका.

२०.
जो घेईल सकस आहार,
दूर पळतील सारे आजार.

२१.
भाजीपाल्याचं एकच महत्व,
स्वस्तात मिळेल भरपूर सत्व.

२२.
शेंगामध्ये शेंग, शेवग्याची शेंग,
तिचा पाला तिच अंगं, सत्व आहे तिच्या संगं.

२३.
कळणा कोंडा खावी नाचणी,
मजबूत हाडे कांबीवाणी.

🌿🌱🍏🍎🍐🍊🍋🍌🍉🍇🍓🍈🍒🍑🍍🍅🍆🌶🌽🌿

पाऊस कविता संकलित

पाऊस

पाऊस तसा पहिला
अवचितच येतो
हवाहवशा मृदगंधाने
आसमंत दरवळतो

पाऊस तुझा माझा
जेव्हा असा बरसतो
कगदाच्या होडिवर
अजून जीव लोभतो

पाऊस जेव्हा केव्हा
मुसळधार कोसळतो
तुझ्या आठवणींचा घन
माझ्या मनी बरसतो

पाऊस गर्द रात्री
मनसोक्त बरसतो
विजांचा कडकडाट
माझ्याच मनात चालतो

मनामनाचा कोपरा
पाऊस जातो उजळून
इंद्रधनुचे रंग
आभाळभर उधळून

पाऊस जातो जिवाला
उगाच हुरहूर लावून
आभाळाच रितेपण
रहातं मन व्यापून

संकलित

कविता संकलित

. . . जगण्यातच शान आहे . . .

जगून घे गड्या तू
जगण्यातच शान आहे
नसल्यावर तू जगी या
कोण तुला देणार मान आहे

फाटले जरी हे केवळ
जीवनाचे एकच पान आहे
अवघे आयुष्य थाटले समोर
जगण्यातच शान आहे

बघ त्या वठलेल्या वृक्षाला
पालवी पुन्हा फुटली आहे
तु तर मनुष्य का तुझी
आशा खुटली आहे

पाय रोव तू खंबीरतेने
ही केवळ लाट आहे
काळोख्या रात्रीनंतर उजाडणार
एक तेजोमय पहाट आहे

अभिनंदन ,कौतुक हा एक
केवळ आभास आहे
आई वडीलांच्या जीवनाचा
तू तर खरा श्वास आहे

शुन्यातून विश्व निर्मिले ज्यांनी
ती गाथा थोर आहे
सुरूवात ही जीवनाची
हीच का तुझी हार आहे

घे नव्याने पुन्हा भरारी आकाशी
माझी तुला आण आहे
जगून घे वेड्या जरा
जगण्यातच खरी शान आहे

✍ संकलित

जीवन विचार

🔰🌸🔰🌸🔰🌸🔰🌸
*🌷🌷 जीवन विचार*🌷🌷
*〰〰〰〰〰〰〰〰*
कर्तृत्वाला कल्पकतेची जोड मिळाली म्हणजे अदभूत कार्य घडतात.आपल्या जीवनप्रवासात अनेकदा संधी येते.संधीची ही पाऊलवाट पकडून माणसाला आपल्या जीवनाचा राजमार्ग शोधता येतो फक्त त्यासाठी आपणास योग्य त्या संधीची निवड करून पुढं चालण्याच सामर्थ्य आपल्याला उमजलं पाहिजे.सर्वोत्तम माणूस तोच म्हटला पाहिजे जो आपल्या जीवनात आलेल्या योग्य संधीच सोनं करतो अशा योग्यमय संधीचा फायदा घेऊन आपलं जीवन यशस्वी करतो.
*संधी* म्हणजे काळाच्या भुमीत कर्माचं बीज पेरणं होय. त्या बीजाचा वृक्ष होईल तेव्हा तो सर्वांना सावली आणि फळे देईल.
*संधी* आपल्याला नवं ज्ञान , नवी दिशा दाखविते.
*चालणाऱ्याला त्याचं नशीब भेटतं.थांबणार्याचं नशीबही थांबतं.*
*संधी* म्हणजे निराश माणसाला भेटलेली हिंमत होय.
म्हणून माणसाने कोणत्याही प्रसंगाला न डगमगता निराशावादी न राहता आलेल्या योग्य संधीचा फायदा करून घ्यावा व आपल्या जीवनात यशस्वी व्हावे.
〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
*✍शब्दांकन /संकलन

कथा क्रमांक १९८

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग १९८*
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺जगात आईवडीलांचे प्रेम अनमोल*🌺
〰〰〰〰〰〰〰
मुलाच्या वाढदिवशी रात्री दीड वाजता आईने फोन केला. म्हणाली, बाळा, वाढदिवसाच्या शुभेच्छा.... मुलगा वैतागला. चिडूनच म्हणाला, "अगं, ही काय वेळ आहे फोन करायची ? सकाळी फोन करता आला नसता का ?" शुभेच्छांचा स्वीकार न करता मुलाने फोन ठेऊन कट केला..
काही वेळाने त्याच्या खास मैत्रिणीचा फोन आला, तब्बल दोन तास बोलला. नंतर मैत्रिण फोन ठेवते बोलली, सकाळी बोलु बोलली तरी तिची ईच्छा नसतानाही अजुन जबरदस्तीनं दहा मिनिटं जास्तच बोलला, शेवटी तिनंच फोन कट केला..
नंतर एवढा वेळ फोन व्यस्त लागुनही वडिलांनी फोन केला. आता तो मुलगा रागवत नाही, पण शांतपणाने म्हणतो, "बाबा, सकाळी करायचा ना फोन ... आताच आईचा फोन येऊन गेला. तिने ..."
वडील म्हणाले, "मी तुला हेच सांगायला फोन केलाय, की तुझी आई खरंच वेडी आहे, मूर्ख आहे जिनं तुला तुझा वाढदिवस म्हणून फोन करून तुझी झोपमोड केली. खरं तरं ती पंचवीस वर्षांपूर्वीपासूनच अशी वेडी, मूर्ख झालेली आहे. पंचवीस वर्षांपूर्वी जेव्हा डॉक्टरानी तिला सांगितले होते, की तातडीनं ऑपरेशन करून मूल अॅबाॅर्ट करावं लागेल तेव्हा आई जगू शकेल. पण तेव्हा ती मरायलासुद्धा तैयार झाली होती. तुला जन्म द्यायचाच ही भावना होती तिची. रात्री दीड वाजता तुझा जन्म झाला बाळा. संध्याकाळी सहा वाजल्यापासून तिला प्रसववेदनांनी त्रास होत होता. त्यावेळी खरंच ती जीवन मृत्यूच्या उंबरठ्यावर होती असह्य वेदना सहन करत ! पण तुझा जन्म झाला आणि ती सगळ्या वेदनाच विसरून गेली. डॉक्टरांनी तर आधीच आमच्याकडून लिहून घेतले होते की तिच्या जीवाचं काही बरंवाईट झालं तर डाॅक्टर जबाबदार नाहीत म्हणून ...
तुझा जन्म सुखरूप झाला आणि तिच्या आनंदाला पारावार राहिला नाही.
आज तुला रात्री दीड वाजता फोन करून तुझी झोपमोड केली त्याबद्दल तिला माफ कर. एक सांगायचंय, तुझी आई पंचवीस वर्षांपासून मला रोज रात्री दीड वाजता उठवते आणि अभिमानाने सांगते, आपल्या बाळाचा जन्म याचवेळी झाला होता बरं का .... फक्त हेच सांगण्यासाठी तुला फोन केला होता. असं सांगून वडिलांनी फोन ठेऊन दिला.
मुलगा हे सगळे ऐकून सुन्न झाला होता. सकाळीच तो वडिलांच्या घरी पोहोचला. आईचे पाय धरून त्यांची त्याने माफीही मागितली. वडील म्हणाले , "ती नेहमी म्हणायची, आपला मुलगा आहे, त्यामुळे आपल्याला कसलीही चिंता नाही. आता मी तिला सांगेन जशी आधीपण काळजी घेतली, तशीच तुझी काळजी मी यापुढे घेईन." आई म्हणाली, "असू द्या हो .... माफ करा त्याला ...."
आई वडिलांना आपली धन दौलत, सम्पत्ती नव्हे तर आपले प्रेम हवं असतं. तुम्ही त्यांची काळजीही करावी अशी त्यांची अपेक्षा नसते पण तुमच्यामध्ये त्यांच्याप्रति जाणीव जरी दिसली तरी त्यांना धन्य वाटते. तुम्ही आई-वडिलांना वेळ द्यावा अशीही त्यांची इच्छा नसते पण त्यांना वेळ दिलात तर त्यांना समाधान वाटते कारण त्या दोघांचं प्रेम जगात अनमोल आहे.
*-----------------------------------*
*📝संकलन*

ता.हदगाव, जि. नांदेड
http://www.pramilasenkude.blogspot.in

जीवन विचार

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🍁जीवन विचार 🍁🌺
〰〰〰〰〰〰〰
आपलं जीवन अनमोल आहे.आपलं जीवन निर्भय, निष्काम, प्रसन्न आणि आनंदी ठेवण्यातच खरं यश आहे.
जीवनात आनंदाचे डोही आनंद तरंग निर्माण करण्यातच खरं मर्म आहे.
यासाठी माणसांना सतसंगतीची गरज असते. माणसाला जर सतसंगती लाभली तर त्याला परोपकाराचा आणि सदवर्तनाचा धडा शिकवून जाते.दुसऱ्याशी प्रेमानं कसं वागावं हे शिकवते आपण निःस्वार्थी राहून कार्य कसं करावं हे सांगते. सुख-दुःखात आपण मनाचा समतोल कसा राखावा हे समजावते.

सज्जनांच्या संगतीत एखादा दुर्जन मनुष्य आला तर सज्जन आपले सारे गुण त्याच्यावर बहाल करत असतो.चंदनाच्या झाडावर कु-हाड कोसळली तरी चंदन आपल्या सुंगधाने ती कु-हाड देखील सुगंधीत करून सोडत असतो.या विचाराच मर्म ओळखून माणसानं दुर्जनापासून दूर राहावं.

🙏 समर्थ रामदासांनी म्हणूनच सांगितले की,

' घडीने घडी सार्थकाची करावी l सदा संगती सज्जनाची धरावी ll
====================
🙏🏼शब्दांकन/संकलन🙏🏼
✍〰〰
http://www.pramilasenkude.blogspot.in

कविता संकलित

💥💥 सत्य आणि स्वप्न 💥💥

स्वप्न आणि सत्य
दोघे परं मित्र
भविष्य घडवण्यासाठी
सर्वात कोण समर्थ?

स्वप्न म्हणाला सत्याला
मी नसेल तर
अर्थच मुळी नसेल
तुझ्या जगण्याला

सत्य म्हणाला स्वप्नाला
का उगाच स्वप्नात जगतोस?
भ्रमाच्या जाळ्यात
का उगाच गुरफटतोस?

माझ्या अस्तित्वाचे मोल
तुला ठरवेल फोल
आत्मविश्वासाची धरावी कास
यश मिळेल हमखास

दोघांचेही झाले खूप भांडण
देवाकडे गेले घेऊन प्रकरण
देव म्हणाले दोघांना
स्वप्न आणि सत्य दोघांनी करावे प्रयत्न

सत्याने केला प्रयत्न
जमिनीवर पाय टेकले
हात मात्र आकाशाला
ठेकेनासे झाले

मग केला स्वप्नाने प्रयत्न
आकाशाला हाथ टेकले
मनातून आनंदले
पाय मात्र जमिनीवर उंच उडाले

दोघांनाही चूक कळली
भविष्य घडवायचे असेल तर
स्वप्नांना सत्याच्या खांद्यावर बसवायला हवे
स्वप्न, आणि सत्याची साथच खरी असायला हवे

संकलित

कविता संकलित

त्या मृगाला या मातीचा
निरोप सांगा गडे .....
त्याच्यासाठी विरह र्‍हदयी
भरले अत्तर घडे ....

स्पर्श तयाचा पहिला होता
दरवळ वार्‍यावरी .....
पुलकीत होईल रोमरोम अन्
शहारा अंगावरी
थेंबथेंब तो पिऊन घेता
मन होईल वेडे ...
त्या मृगाला या मातीचा
निरोप सांगा गडे

सृजनबीज ते बघ कधीचे
सुप्त निजले आहे
तु येण्याचा निरोप ऐकून
किती गजबजले आहे
मिलनाच्या कल्पनेनेचं
अंगी रोमांच होती खडे
त्या मृगाला या मातीचा
निरोप सांगा गडे

तू यावे वेळेवर अन्
बरसावे मनमुराद
अतृप्त जीवाची ऐक ना रे
केविलवाणी साद
कुणाकडे मी यासाठी
घालू बरे साकडे ?
त्या मृगाला या मातीचा
निरोप सांगा गडे

नैऋत्येतून म्हणे निघाला
मोसमी वार्‍यावरी
निरोप कळता हे मनही
कुठेयं थार्‍यावरी
मेघांच्या पालखीत बसूनी
ये आधी इकडे
त्या मृगाला या मातीचा
निरोप सांगा गडे

मिलनघटीका जवळ येता
धडधडे र्‍हदय बाई
विद्युल्लतेची आतापासूनी
मनात रोषणाई...
अंबराच्या अंगणी ढगांचे
वाजतील सनई चौघडे ...
त्या मृगाला या मातीचा
निरोप सांगा गडे

आतूरले रे गंध उधळण्या
हे भरले अत्तर घडे ...... !
✍ 🙏🙏

जीवन विचार

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
➖➖➖➖➖➖➖➖
*🌺 जीवन विचार* 🌺
〰〰〰〰〰〰〰
*जगातील सर्व माणसं सुखासाठी धडपडतात.अनेक संकटांना तोंड देतात.कधी हरतात ,तर कधी जिंकतात. जिंकण आणि हरणं हे शेवटी एका क्षणाचं असतं.हे जेव्हा कळतं तेव्हा माणूस अंतर्मुख होऊन विचार करतो.*

*आपल्या आत्मयाचा आवाज परमात्मयापर्यंत घेऊन जाण्यासाठी तो देवापुढं काही मागणं मागतो.अस मागण म्हणजे तो प्रार्थना करतो.*👏🙏
*या प्रार्थनारुपी हाकेतून आत्म्याची निश्चित उत्कंठा करतो.प्रार्थना ही पण दोन प्रकारे केली जाते.सकाम आणि निष्काम प्रार्थना.जेव्हा आपण देवापुढ काही मागतो ते सकाम प्रार्थना आणि जेव्हा आपलं काही देवापुढ मागणं नसतं आहे त्यात समाधान मानने असते ही झाली निष्काम प्रार्थना.*

*प्रार्थना ही धैर्य आणि आत्मबलाची जननी आहे.आपले जैविक आणि आत्मबल वाढविण्याचे सामर्थ्य प्रार्थनेत* *आहे.स्वार्थारहित खरीखुरी सेवा हीच खरी प्रार्थना होय.*
*संत तुकाराम म्हणतात , 'न लगे मुक्ती धनसंपदा ' संत तुकाराम महाराजांनी देवापुढं मुक्ती मागितली नाही तर भक्ती मागितली.ईश्वराविषयीचा उत्कट प्रेमातून प्रार्थना जेव्हा जन्म घेते तेव्हा ती खरीखूरी भक्तीमय प्रार्थना असते.*👏🙏
〰〰〰〰〰〰〰
*🙏🏼शब्दांकन/संकलन🙏🏼*

जीवन विचार

🔰🌸🔰🌸🔰🌸🔰🌸
*🌷🌷 जीवन विचार*🌷🌷
*〰〰〰〰〰〰〰〰*
*एखादे काम करताना चित्त शांत असले म्हणजे ते काम अधिक सुंदर होत असते, चित्ताचे समत्व हा एक मोठाच गुण आहे.आणि समत्व हीच जीवनाची कला आहे.*

*कोणतंही कर्म करणाऱ्याची मनोवृत्ती उच्च दर्जाची असावी लागते.खरं तर स्वतःसाठी केलेले कर्म सर्वसामान्य मध्यम प्रतीच असतं. दुसऱ्याच्या हितासाठी केलेले कर्म सर्वश्रेष्ठ असतं.समाजाच्या सेवेसाठी केलेलं कर्म हे उच्च दर्जाच असतं.अशा कर्मातूनच आपल्याला मुक्त होता येतं.*

कोणत्याही कर्माची श्रेष्ठता कर्म करणाऱ्याच्या मनावर अवलंबून असते.जगातील सर्व सुंदर गोष्टींची निर्मिती सुंदर विचारांनी नटलेल्या सुंदर कर्मातूनच होत असते.
*कर्म हे जीवनविकासाचे एकमेव साधन आहे.*
कर्माचा हेतू आनंदलब्धी आणि आनंदशुध्दी असा दुहेरी असायला पाहिजे.म्हणूनच टाँलस्टाँय यांच्या विचाराने कर्म म्हणजे कार्यमग्नता.
*" कार्यमग्नता ही मानवी जीवनाची अटळ अशी व्यवस्था आहे ."* मानवाच्या संतोषासाठी केलेले कर्मच शुद्ध असते , सात्विक असते.
〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
*✍शब्दांकन /संकलन*

कथा क्रमांक १९७

🌹देव दगडात असतो कि नसतो?

☝एकदा स्वामी विवेकानंद यांना एका विद्वान(अतिहुशार) व्यक्तीने जेवणासाठी आमंत्रित केले.
👉जेवणाचा कार्यक्रम उरकल्यानंतर त्याने स्वामी विवेकानंद यांना सहज हसत हसत म्हणटले की,
" स्वामीजी बघाना काय मूर्ख लोक असतात, खुशाल दगडाचा देव बनवून त्याची पूजा करतात.
किती मूर्खपणा आहे.
मला तर देव या जगात अस्तित्वात असल्याचे वाटत नाही. सगळे थोतांड आहे.
तेहतीस कोटी काय या जगात एकही देव अस्तित्वात नाही."
सगळा मूर्खपणा आहे. देव कुठे दगडाच्या मूर्तीमध्ये असतो का?❔
आणि.....
तो व्यक्ती खदखदा हसू लागला. 👉हे सर्व स्वामी विवेकानंदांनी
शांतपणे ऐकून घेतले व त्या व्यक्तीला म्हणाले की,
" तुमच्या पाठीमागे भितींवर लावलेला फोटो तुमच्या वडिलांचा आहे का? "
त्या व्यक्तिने होकारार्थी मान डोलावून म्हटले "हो ते माझे वडील होते, दोन वर्षापूर्वी त्यांचा स्वर्गवास झाला आहे."
✨ स्वामीजी म्हणाले तुम्हांला कसे माहीत की तुमचे वडील स्वर्गातच गेले.
तो व्यक्ती निरूत्तर झाला.
त्यानंतर स्वामी विवेकानंदांनी त्या व्यक्तीला तो फोटो समोर आणुन ठेवण्यास सांगितलं.
त्याने त्याच्या वडिलांचा फोटो समोर आणुन ठेवला.
स्वामी विवेकानंदानी त्याला सांगितले कि,
🌟आता एक काम करा, या फोटोवर थुंका.
तो व्यक्ती विवेकानंदांकडे आश्चर्याने पाहून म्हणाला. "काहीतरीच काय सांगताय स्वामीजी, मी माझ्या वडिलांवर कसा काय थुंकू शकतो."
स्वामी विवेकानंद म्हणाले, " तो तर कागद आहे. ते थोडेच तुमचे वडील आहेत."
त्यावर तो व्यक्ति म्हणाला "मी या फोटोमध्येच माझ्या वडिलांना पाहतो. त्यामुळे मी त्यांचा अपमान करू शकत नाही."
✨🌟
यावर स्वामी विवेकानंद म्हणाले कि
👉 "जसे तुम्ही श्रद्धेने तुमच्या वडिलांना या फोटोमध्ये पाहता तसेच प्रत्येक व्यक्ती मूर्तीमध्ये परमेश्वर पाहत असतो. त्यामध्ये त्यांचा भक्तीभाव व श्रद्धा लपलेली असते."
हे ऐकून तो व्यक्ती खुप खजील झाला व विवेकानंदांचे पाय पकडून माफी मागु लागला.

☝ परमेश्वर हा कणाकणांमध्ये सामावलेला आहे. कोणाला तो मातेच्या चरणामध्ये दिसतो तर कोणाला दिनदुबळ्यांमध्ये दिसतो.

💐 संत तुकाराम महाराज म्हणतात.
जे का रंजले गांजले त्यासी म्हणे जो आपुले ।
तोची साधु ओळखावा देव तेथेची जाणावा।

☝ देव जाणून घेण्यासाठी पैसा नाही तर खरा भक्तिभाव लागतो.
☝देवाबद्दल अंधश्रद्धा अजिबात ठेवू नका पण देवावर श्रद्धा मात्र जरूर ठेवा.

मुलीचे आदर्श विचार

मुलीचे विचार
बाबा - " बाळा तुला हे स्थळ पसंत आहे ?"

मुलगी - हो बाबा छानच आहे.
नावं ठेवण्यासारखं काय आहे तिथं ?"
.
बाबा - हो, पण घर बघितलंस का, कसलं साधं आहे ? दगडमातीचं !
त्यातही नुसत्या दोनच खोल्या आहेत."
.
मुलगी - म्हणून काय झालं ?"
.
बाबा - त्यापेक्षा परवा आलेलं स्थळ काय वाईट आहे ?
एवढा मोठा बंगला, नोकर चाकर, दहावीस गाड्या !
नुसता आरामच आराम !"
.
"ते स्थळ नको."
.
"का ?"
.
मुलगी- मी त्या मुलाशी बोललेय.
त्याचे काही प्लॅनच
नाहीत स्वतःच्या भविष्याविषयी.
तिथं गेले तर
माझ्या कर्तृत्वाला वाव मिळेलच असे नाही.
सगळं काही पूर्वजांनी करून ठेवलंय. नवीन काय करायचं
म्हटलं तर नवरा होय म्हणेल की नाही ही शंका !
त्याचं स्वतःचंच अजून काही ठरलेलं नाही..

त्याउलट आजचं स्थळ बघा ना !
सगळ्या गोष्टी अजून
प्राथमिक स्टेजला आहेत.
चांगलं घर नाही, घरात
कुठल्याही सुखसोयी नाहीत,
स्वतःला सिद्ध करण्यासाठी वावच वाव !"
.
बाबा - पण रोज सकाळी उठून म्हशीचं शेण काढावं लागेल.
धारा काढाव्या लागतील, गोबरगॅसमध्ये शेण घालावं लागेल."
.
मुलगी - मला आवडेल...
स्वतःचा संसार उभा करायचा तर
कामं ही करावी लागणारच.
यश आणि सुख हे
सहजासहजी मिळत नाही."
.
बाबा - अगं, पण सगळं सुख तुला तयार मिळेल ना,
परवाच्या स्थळाचा विचार केलास तर !"

मुलगी - तेच तर नकोय.
मी केवळ इतरांनी मिळवलेल्या
ऐश्वर्याचा उपभोग घेत राहिले तर माझं अस्तित्व कुठं राहिलं ? "
.
बाबा - म्हणजे ?"
.
मुलगी - "मलाही श्रीमंत व्हायचं आहे पण ते स्वतः
प्रामाणिकपणे कष्ट करून आणि ही संधीही सर्वत्र मिळत नाही.
हा मुलगा चांगला आहे. निर्व्यसनी आहे. स्वतःला सिद्ध करण्यासाठी धडपडणारा आहे.
लहानपणी वडील वारले ही खूप मोठी हानी झाली त्याची.
बापाचं छत्र नसतानाही तो डगमगला
नाही , भरकटला नाही. स्थिर राहिला.
एक दिवस जगात माझंही नाव करून दाखवीन म्हणाला.
सगळे माझे विचार.
एकमेकांचे विचार जुळले की संसार सुखाचाच होणार.
.
एक बैल कामसू आणि दुसरा आळशी झाला की चांगली मशागत कधीच होणार नाही.
तसंच संसाराचंही आहे.
आता त्याच्याकडे किंवा माझ्याकडे काहीच नाही.
पण दहावीस वर्षांनंतर आमच्याकडेही गाडी असेल, बंगला असेल ;
त्यावेळी आम्हांला अभिमानाने सांगता येईल की
यातली प्रत्येक काडी आणि प्रत्येक वीट आम्ही आमच्या कष्टाने
मिळवलेली आहे.
अभ्यास करून नंबर मिळवण्यात खरी
मजा असते !
नुसतं खाऊन पिऊन लोळणं याला जर कुणी सुख म्हणत असतील तर ते सुख मला नकोय . "

🙏🏼आवडलं तर नक्की पुढे पाठवा🙏🏼

बेटी

*बेटी...*👌🏼

एक बेटी ने अपने पिता से एक प्यारा सा सवाल किया कि पापा ये आंगन मे जो पेड़ है, उसे पीछे वाले बगीचे मे लगा दे तो ? पिता असमंजस मे और बोले बेटी ये चार साल पुराना पेड़ है नई जगह, नई मिट्टी मे ढल पाना मुश्किल होगा । तब बेटी ने जलभरी आंखो से पिता से सवाल किया कि एक पौधा और भी तो है आपके आंगन का जो बाईस बरस पुराना है क्या वो नई जगह पर ढल पाएगा ? पिता बेटी की बात पर सोचते हुए कहा कि यह शक्ति पुरी कायनात मे सिर्फ नारी के पास ही है जो कल्पवृक्ष से कम नही है। खुद नए माहौल मे ढलकर औरो कि सेवा करती है । ताउम्र उनके लिए जीती है ।
बेटी से ही मां, बहन व पत्नि है ।

जीवन विचार

*कामयाबी कभी बड़ी नहीं होती,*
*पाने वाले हमेशा बड़े होते है !*
*दरार कभी बड़ी नहीं होती,*
*भरने वाले हमेशा बड़े होते है !*
*सम्बध कभी बड़े नहीं होते,*
*निभाने वाले हमेशा बड़े होते है !...*

बसमध्ये तुम्हाला हाक देवून तुमचा माजी विद्यार्थी तुम्हाला बसायला जागा देत असेल, तर तुम्ही राष्ट्रीय / राज्य पुरस्कार प्राप्त शिक्षकापेक्षाही श्रेष्ठ आहात. पण जर तुम्हाला बघून तो दुर्लक्ष करत असेल, तर तुम्ही आयुष्यात काय केलं आणि मिळवलं याचं गणित तुम्हाला दाखवणारा आरसा आहे.*

जीवन विचार

*पाण्यात आणि मनात साम्य ते काय?*
*दोन्ही जर गढूळ असतील तर दोन्ही आयुष्य संपवू शकतात.*
*दोन्ही जर उथळ असतील तर धोक्याच्या पातळी कडेच ओढतात.*
*दोन्ही स्वच्छ असतील तर जातील तिथे आनंदवनच फुलवतात.*
*पण पाण्यात आणि मनात मुख्य फरक तो काय ?*
*पाण्याला बांध घातला तर पाणी "संथ" अन् मनाला बांध घातला तर माणुस "संत" होतो.*

कथा क्रमांक १९६

```
एका गावात एक विद्वान अर्थतज्ज्ञ रहात होता . त्याची ख्याती सर्वदूर पसरलेली होती ...

तिथल्या स्थानिक राजाने एकदा चर्चा करायला त्याला बोलवले,

भरपूर वेळ चर्चा झाली मग राजा म्हणाला " महाशय
तुम्ही अर्थशास्त्रात खरेचं फार विद्वान आहात पण मग तुमचा मुलगा असा बावळट का ?

काही त्याला शिकवा.

त्याला सोने आणि चांदी यात
जास्त मुल्यवान काय इतके सुध्दा कळत नाही "

आणि

मोठ्याने हसू लागला ....

हे ऐकून त्या विद्वानाला फार वाईट वाटले ...

तो घरी गेला ....

त्याने मुलाला विचारले
" बाळा मुल्यवान काय आहे सोने का चांदी ? "

" सोने " क्षणाचाही विलंब न लावता मुलगा उत्तरला

" हो तुझे उत्तर बरोबर आहे . मग तो राजा असा का हसला ?

म्हणाला तुला सोने आणि चांदी यात मुल्यवान काय माहीत नाही ..!

माझी चार लोकात खिल्ली उडवली जाते ..

तुला माहीत आहे मुल्यवान काय आहे..!!

मुलगा म्हणाला
राजा रोज त्याच्या वाड्याजवळ छोटा दरबार भरवतो ...

रोज मी शाळेत जातो त्या रस्त्यातचं राजाचा वाडा आहे

मी दिसताचं राजा मला बोलावून घेतो ..

त्याच्या सोबत गावातील
सारे लोकं प्रतिष्ठीत तिथेचं असतात ....

राजा एका हातात
सोन्याचे नाणे आणि एका हातात चांदीचे नाणे माझ्या समोर धरतो आणि मला सांगतो "यातले सगळ्यात किमती नाणे उचल" ..

आणि
मी रोज चांदीचे नाणेच उचलतो ..

त्यामुळे तिथे असलेले सगळे
मोठ्याने हसतात ...

सार्यांना मजा वाटते .......आणि असे रोज घडते

हे ऐकल्यावर विद्वानाला प्रश्न पडतो की आपल्या मुलाला सोने चांदी यातला फरक कळतो तरी हा रोज असे का करतो

चांदीचे नाणे मुल्यवान म्हणून का उचलतो हे मात्र त्याला उमगले नाही

न राहून त्याने मुलाला विचारले "मग तु सोन्याचे नाणे का उचलत नाहीस ? असला मुर्खपणा करुन माझी अब्रु चार लोकात का काढतो ?"

मुलगा जरा हसला मग विद्वानाचा हात धरुन त्याला घराच्या आत घेवून गेला
कपाटातून त्याने एक पेटी काढली आणि उघडली. ती पेटी चांदीच्या नाण्यांनी पुर्ण भरलेली होती ...

हे पाहून विद्वान अवाकचं झाला ..

मुलगा म्हणाला
"पिताश्री ज्या दिवशी मी सोन्याचे नाणे उचलेल त्या दिवशी राजा हा खेळ बंद करेल ..

त्यांना जर मला मुर्ख सिध्द करुन मजा येत असेल तर येवू द्या ..

पण जेव्हा मी हुशार होईल तेव्हा मला काहीचं मिळणार नाही.

मुर्ख असणे वेगळे आणि मुर्ख समजणे वेगळे "

सोन्याची एक संधी साधण्या पेक्षा प्रत्येक संधीचे सोने करा !!!

काय वाटते ????

*समुद्र हा सर्वांसाठी सारखाच असतो*

*काहीजण त्यातुन मोती उचलतात*,

काहीजण त्यातुन मासे घेतात तर काहीजण फक्त आपले पाय ओले करतात.

*हे विश्व पण सर्वांसाठी* सारखेच आहे फक्त तुम्ही त्यातुन काय घेता ते महत्वाचे..

उत्तर सूची

*🎀 उत्तरसूची 🎀*
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
1⃣ मानवी लहान आतड्याची लांबी .... मीटर असते.

१) ५ ते ७
२) ६ ते ८ ✅
३) ७ ते ९
४) ८ते १०

2⃣ मानवाच्या उंचीचे नियंत्रण ...ही ग्रंथी करते.

१) यकृत
२) व्हेगस
३) लसिका
४) पियूषिका ✅

3⃣ इन्सूलीनचे इंजेक्शन कोणत्या रुग्णास देतात?
१) हृदयरोग
२)धमनीकाठिण्य
३) रक्तदाब
४) मधुमेह ✅
4⃣ मुत्रपिंडविकाराच्या रुग्णासाठी खालीलपैकी कोणती पध्दती वापरतात?
१) डायलँसिस ✅
२) अक्युपंक्चर थेरपी
३) रेडीओथेरपी
४) केमोथेरपी
5⃣ क्रिडामानसशास्ञ हे खेळाडूंच्या ....चा अभ्यास करणारे शास्त्र होय.

१ ) मनाचा
२) वर्तनाचा ✅
३) बोधावस्थेचा
४) आत्म्याचा
6⃣पोलिओमूळे शरीराच्या कोणत्या भागास हानी पोहोचते?
१) मज्जासंस्था ✅
२) पचनसंस्था
३) त्वचा
४) हाडे
7⃣ अल्ट्राँसाँनिक तरंग लहरीच्या साहाय्याने खालीलपैकी कशाची खोली मोजतात?
१) विहीरीची खोली
२) तळ्याची खोली
३) कोळश्याच्या खाणीची खोली
४) समुद्राची खोली ✅
8⃣ रेल्वेशी संबंधित असणारी ऊर्जा कोणती?

१) घर्षणजन्य
२) चुंबकीय
३) गतीजन्य ✅
४) स्थितीजन्य
9⃣ विलार्डने कोणत्या किरणांचा शोध लावला?

१ ) बिटा
२) गँमा ✅
३) अल्फा
४) लेझर
🔟 सूर्य व तारे यांमधील ऊर्जा कोणत्या प्रकारांमुळे निर्माण होते ?

१) अणुविघटन
२) अणुबंधन ✅
३) अणुस्फोट
४) अणुनिर्मीती

जीवन विचार

🔰🌸🔰🌸🔰🌸🔰🌸
*🌷🌷 जीवन विचार*🌷🌷
〰〰〰〰〰〰〰

*आजच्या वैज्ञानिक युगात मानवाचे प्रश्न फार व्यापक आणि कठीण झाले आहेत.प्रश्न हा सामाजिक असो, व्यापाराचा असो की आणखी कोणता प्रश्न असो , त्यावर जलद निर्णय घेण्याची गरज उत्पन्न होते.अशावेळेस आपल्याला अचूक निर्णय घ्यावे लागतात. आपल्या जीवनात अचूक वेळेचं आणि कामातील कौशल्याचं महत्त्व फार मोठ असतं.म्हणूनच कँनन फरार नावाचा एक विचारवंत सांगतो की, ' माणूस जे काम करतो त्यात अचूकता नसेल तर अपयश येणार.'*

*आपल्या जीवनात यश मिळवायचे असेल तर आपण आपलं काम सर्व ताकद आणि कौशल्य पणाला लावून केल पाहिजे.कारण प्रत्येक काम हे जीवनमरणाइतकं महत्त्वाच समजून केल तर यश नक्कीच आपल्या वाट्याला येणार.कोणत्याही कामातील अचूकता , सुक्ष्मता आणि एकाग्रता हे ञिसूञ जीवनात फार महत्त्वाचे आहे.अचूकता तर कामाचा आत्मा असतो.आणि स्वतःच्या अंतरात्म्याच्या आवाजानुसार आपण आपले वर्तन केले तर यश सहजतेने प्राप्त होते.*
〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
*✍शब्दांकन /संकलन*
*

जीवन विचार

🔰🌸🔰🌸🔰🌸🔰🌸
*🌷🌷 जीवन विचार*🌷🌷
〰〰〰〰〰〰〰
*〰〰〰〰〰〰〰〰*
*धैर्य* म्हणजे मनुष्याजवळ असणारे खरे शौर्य आहे.ज्याच्याजवळ धैर्य आहे म्हणजे आशावादी जीवनाची कला आहे अशी व्यक्ती कोणत्याही संकटाला , संघर्षाला घाबरत नाही.ज्यांना जीवनात काही ठोस करून दाखवायचे अशा व्यक्ती धैर्याने आपली वाटचाल करतात.

धैर्य हे एक माणसाच्या हातातील एक मोठे साधन आहे.त्या जोरावरच मनुष्य समर्थपणे आपले जीवन जगू शकतो.जीवनातील संकटाचा समुद्र पार करण्यासाठी धैर्याच्या जहाजातूनच प्रवास करावा लागतो.जी व्यक्ती ध्येयध्यास सोडून मध्येच थांबते अशी व्यक्ती संपते.आपल्या सर्व इच्छा सफल व्हायचा असेल तर आपल्यात धैर्य आणि चिकाटी असली पाहिजे . धाडसी माणसाच्या श्रमापासून निर्माण होत असलेल्या प्रत्येक घामाच्या थेंबापासून कीर्तीरुप मोती तयार होतात.मशालीचे तोंड खाली केले तरी तिच्या ज्वाळा कधीही खाली जात नाहीत.तसेच धैर्यवान व्यक्ती
धैर्य असले की ञैलोक्यावर विजय मिळवू शकतो.

〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
*✍शब्दांकन /संकलन*

उत्तरसूची

⭐💧 उत्तर सूची 💧⭐*

1⃣ भोपाळ शहरात कोणत्या वायुमूळे दुर्घटना घडली होती?
१) फाँस्जिन
२) क्लोरिन
३) मिथिल आसोसायनाईट✅
४) हायड्रोजन डाय सल्फाइड

2⃣ शहरी भागातील लोक कोणत्या व्यवसायात गुंतलेले दिसतात?
१) शेती
२) व्यापार
३) नोकरी ✅
४) उद्योगधंदे

3⃣ इन्सूलीनचे इंजेक्शन कोणत्या रुग्णास देतात?
१) हृदयरोग
२)धमनीकाठिण्य
३) रक्तदाब
४) मधुमेह ✅

4⃣ मुत्रपिंडविकाराच्या रुग्णासाठी खालीलपैकी कोणती पध्दती वापरतात?
१) डायलँसिस ✅
२) अक्युपंक्चर थेरपी
३) रेडीओथेरपी
४) केमोथेरपी

5⃣ अल्ट्राँसाँनिक तरंग लहरीच्या साहाय्याने खालीलपैकी कशाची खोली मोजतात?
१) विहीरीची खोली
२) तळ्याची खोली
३) कोळश्याच्या खाणीची खोली
४) समुद्राची खोली ✅

6⃣ प्राथमिक आधुनिकीकरणामागील प्रेरणाशक्ती ............लोकांची असते.
१) मध्यमवार्गीय ✅
२) कनिष्ठ वर्गीय
३) गरीब
४) श्रीमंत

7⃣ वैज्ञानिक दृष्टिकोन असण्याकरिता .........प्रमुख घटक आवश्यक आहे?
१) वस्तूनिष्ठता ✅
२) व्यक्तीनिष्ठता
३) सिध्दांत
४) उदगमणकरण

8⃣ भुकंपप्रवण क्षेत्रात खालीलपैकी कोणत्या प्रकारची घरे असू नयेत?
१) लाकडाची
२) प्लँस्टीकची
३)सिमेंट - क्राँक्रिटची
४) दगड-मातीची ✅

9⃣ पोलिओमूळे शरीराच्या कोणत्या भागास हानी पोहोचते?
१) मज्जासंस्था ✅
२) पचनसंस्था
३) त्वचा
४) हाडे

🔟 भारतातील आधुनिकीकरण कोणत्या राष्ट्रांना आदर्श वाटते?
१) आफ्रिकेतील राष्ट्रे ✅
२)चीन
३) अमेरिका
४) आँस्ट्रेलिया
⭐💧⭐💧⭐💧⭐💧⭐
➖➖➖➖➖➖➖➖➖

जीवन विचार

🔰🌸🔰🌸🔰🌸🔰🌸
*🌷🌷 जीवन विचार*🌷🌷
〰〰〰〰〰〰〰
〰〰〰〰〰*
*आजच्या वैज्ञानिक युगात मानवाचे प्रश्न फार व्यापक आणि कठीण झाले आहेत.प्रश्न हा सामाजिक असो, व्यापाराचा असो की आणखी कोणता प्रश्न असो , त्यावर जलद निर्णय घेण्याची गरज उत्पन्न होते.अशावेळेस आपल्याला अचूक निर्णय घ्यावे लागतात. आपल्या जीवनात अचूक वेळेचं आणि कामातील कौशल्याचं महत्त्व फार मोठ असतं.म्हणूनच कँनन फरार नावाचा एक विचारवंत सांगतो की, ' माणूस जे काम करतो त्यात अचूकता नसेल तर अपयश येणार.'*

*आपल्या जीवनात यश मिळवायचे असेल तर आपण आपलं काम सर्व ताकद आणि कौशल्य पणाला लावून केल पाहिजे.कारण प्रत्येक काम हे जीवनमरणाइतकं महत्त्वाच समजून केल तर यश नक्कीच आपल्या वाट्याला येणार.कोणत्याही कामातील अचूकता , सुक्ष्मता आणि एकाग्रता हे ञिसूञ जीवनात फार महत्त्वाचे आहे.अचूकता तर कामाचा आत्मा असतो.आणि स्वतःच्या अंतरात्म्याच्या आवाजानुसार आपण आपले वर्तन केले तर यश सहजतेने प्राप्त होते.*
〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
*✍शब्दांकन /संकलन*

जीवन विचार

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺जीवन विचार*🌺
〰〰〰〰〰〰〰〰
*शिक्षण ही मानवी जीवनशक्तीची प्रेरणा असते.शिक्षणाची मूळ भूमिका प्रकृतीकडून संस्कृतीकडे जाण्याची असते.संपूर्ण मानव संस्कृती एकाच ध्येयान नटलेली असते.मानवी जीवनसंस्कृती राखण्यासाठी शिक्षणाची गरज असते.*
*मानवी जीवनात ज्ञान हे सर्वश्रेष्ठ आहे.ज्ञानाइतके पवित्र,मंगल व उपयुक्त अन्य कांहीही नाही.🙏आईच्या कुशीतुन शिक्षणाला जी सुरूवात होते ती थेट अंत होईपर्यंत.म्हणूनच जीवनविद्या सांगते - 'शिक-क्षण','*📝
*"क्षणाक्षणाला शिकणे म्हणजे शिक्षण"📚थोडक्यात, जीवनात ज्ञानाला पर्याय नाही आणि म्हणूनच जीवनविद्या सांगते*--

*ज्ञान हे शस्त्र,अस्ञ व शास्त्र आहे ,ज्ञान हे शक्ती,बल व सामर्थ्य आहे,ज्ञान हे धन, संपत्ती व ऐश्वर्य आहे,ज्ञान हा देव,🙏ईश्वर व परमेश्वर* *आहे,म्हणून ज्ञानी 📝व्हा व धन्य व्हा.कारण ज्ञान आणि कर्म हे आपल्या जीवनाचे पंख आहेत.यामुळे आपण सुखरुपी आकाशात सहजतेने उडू शकतो. 🙏🙏*
==================
🙏🏼शब्दांकन/संकलन🙏🏼
e.blogspot.in

कथा क्रमांक १९५

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग १९५*
〰〰〰〰〰〰〰
*🙏🙏आईवडीलांचा आशीर्वाद*🙏🙏
=================
*जगात आईवडिलच सर्वात श्रेष्ठ असतात.*
*एका पित्याने अापल्या मुलीचे खूप चांगल्या प्रकारे संगोपन केलं. खूप चांगल्या प्रकारे तिचे शिक्षण केलं जेणेकरून मुलीच्या सर्व इच्छा आकांक्षा पूर्ण होण्यास मदत होईल.*
काही काळानंतर ती मुलगी एक यशस्वी व्यक्ती बनली आणि एका मल्टी नैशनल कंपनीचा सी.ई.ओ. झाली .उच्च पद ,भरपूर वेतन, सगळ्या सुख सुविधा तिला कंपनीकडून प्रदान झाल्या होत्या.
एके दिवशी असाच तिचा विवाह एका चांगल्या मुलाशी झाला तिला मुलंही झाली. तिचा आता आपला सुखी परिवार बनला.
वडील म्हातारे होत चालले होते. एक दिवस वडीलांना आपल्या मुलीला भेटायची इच्छा झाली आणि ते मुलीला भेटायला तिच्या ऑफिस मध्ये गेले. त्यांनी बघितलं की मुलगी एका मोठ्या व शानदार ऑफिसची अधिकारी बनलीय. तिच्या ऑफिसात हजारो कर्मचारी तिच्या अधीन राहून काम करत आहेत.
हे सगळं बघून वडीलांची छाती अभिमानानं फुलली !
ते म्हातारे वडील मुलीच्या कॅबिन मध्ये गेले व तिच्या खांद्यावर हात ठेवून उभे राहीले. आणि प्रेमानं त्यांनी आपल्या मुलीला विचारलं की,
"या जगात सगळ्यात शक्तिशाली व्यक्ती कोण आहे "?
मुलगी स्मित हास्य करत आत्मविश्वासाने म्हणाली.
"माझ्याशिवाय कोण असू शकत बाबा ?"
वडीलांना तिच्याकडून ह्या उत्तराची अपेक्षा नव्हती.
त्यांना विश्वास होता की त्यांची मुलगी गर्वाने म्हणेल की,
" बाबा, ह्या जगातील सर्वात शक्तिशाली व्यक्ती तुम्हीच आहात ज्यांनी मला एवढ्या योग्यतेच बनवलं!"
या विचाराने त्यांचे डोळे भरून आले. ते कॅबिनचा दरवाजा ढकलून बाहेर निघायला लागले. पण न राहून त्यांनी परत एकदा वळून मुलीला विचारलं की, परत सांग "या जगात सगळ्यात शक्तिशाली व्यक्ती कोण आहे "?
मुलगी ह्या वेळेस म्हणाला की,
"बाबा, तुम्हीच आहात ह्या जगातील सर्वात शक्तिशाली व्यक्ती!"
वडील हे ऐकून आश्चर्यचकित झाले व ते म्हणाले,
"अग,आताच तर तू स्वतःला जगातला सगळ्यात शक्तिशाली व्यक्ती म्हणत होतीस आणि आता तू मला शक्तिशाली व्यक्ती म्हणून सांगते आहेस " ?
मुलगी हसत त्यांना आपल्या समोर बसवत बोलली ,
"बाबा, त्यावेळी तुमचा हात माझ्या खांद्यावर होता.
ज्या मुलीच्या खांद्यावर किंवा डोक्यावर वडीलांचा हात असेल तर ती मुलगी जगातील सर्वात शक्तिशाली व्यक्तीच असेल ना ? हो की नाही बाबा " !
वडीलांचे डोळे परत भरून आले. त्यांनी आपल्या मुलीला घट्ट छातीशी धरून करकचून मिठी मारली."
खरंच आहे की, ज्याच्या खांद्यावर किंवा डोक्यावर वडीलांचा हात असेल तर ती व्यक्ती जगातील सर्वात शक्तिशाली व्यक्ती असते.

*आपल्या प्रगती व उन्नतिने जेव्हा जग जळत असते.*
*तेव्हा फक्त "आई-वडीलच"आपल्या प्रगतीवर खुश असतात.जोपर्यंत आईवडीलांचा आशीर्वाद आपल्यावर असतो तोपर्यंत या विश्वातील कोणीही आपले वाईट करु शकत नाही.म्हणून प्रत्येकाने आपल्या आईवडीलांची काळजी घ्यावी तनमनाने त्यांची सेवा करावी.*🙏
*-----------------------------------*
*📝 🙏संकलन*🙏

जीवन विचार

🔰🌸🔰🌸🔰🌸🔰🌸
*🌷🌷 जीवन विचार*🌷🌷
〰〰〰〰〰〰〰
*लोभ* हा माणसाचा भयंकर शञू आहे. मानवाच्या संग्रही वृत्तीला मर्यादा नाही.

*काम , क्रोध , लोभ* ही तर माणसाच्या नरकाची व्दारे आहेत.माणूस कितीही क्रोधी झाला तरी वाघाइतका क्रोधी होऊ शकत नाही.
परंतु मनुष्याच्या लोभाची बरोबरी कोणीच करू शकत नाही.

जेव्हा गरिबी असते , तेव्हा मनुष्याला अल्प वस्तूची गरज असते , विलासवैभव आले की, त्याच्या गरजा पुष्कळ वाढतात.

परंतु जेव्हा मनुष्य *लोभी* बनतो तेव्हा त्याच्या गरजांना अंतच राहत नाही.अशा लोभी माणसाला सर्व सुखे प्राप्त झाली तरी कधीच समाधान लाभत नाही.

*म्हणूनच संत कबीर यांनी वैराग्याची शिकवण नव्हे तर साध्या व्यवहाराची शिकवण सांगितली आहे. " पानी वाढो नाव में, घरमें बाढो दाम l दोनों हात उलीचिये , यही सयानो काम ll"*

नावेत पाणी वाढल्याने जसा धोका होतो तसाच घरात धन वाढण्यात धोका आहे .
नावेला पाण्याची गरज आहे. पण ते नावेच्या खाली पाहिजे , आत नको.
*त्याचप्रमाणे माणसाला धनाची गरज आहे पण ते घरात नको , समाजात पाहिजे.*
〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
*✍शब्दांकन /संकलन*

जीवन विचार

🔰🌸🔰🌸🔰🌸🔰🌸
*🌷🌷 जीवन विचार*🌷🌷

*〰〰〰〰〰〰〰*
*प्रत्येक माणसाचा एक खास स्वभाव असतो.*
त्याच्या जीवनातील कार्यावर त्याच्या स्वभावाची छाप पडत असते.

आपले जीवन सुखी , आनंदी, संपन्न , निर्भय ठेवायचे असेल तर आपल्या सुस्वभावाचा बगीचा आपल्या मनात फुलला पाहिजे.आपल्यातील प्रसन्नता, आनंदी वृत्ती ही आपल्या आत्म्याची शक्ती आहे. 😊

आपला स्वभाव आपण सतत प्रफुल्लित ठेवायला पाहिजे. माणसाचा मूळ स्वभाव बदलत नाही म्हणूनच स्वभावाला औषध नाही असे म्हणतात.
प्रत्येक माणूस आपल्या स्वभावानुसार प्रत्येक प्रसंगाचं मूल्यांकन करत असतो.
आपल्यातील यश अपयशाची कारणे पण आपल्या स्वभावावर अवलंबून असतात.

*यश आणि अपयश यामधील फरक सांगतांना आचार्य विनोबा भावे म्हणाले की , ' यशाने नम्रता आणि अपयशानं उत्साह येतो.'*

एकूण माणसांच्या स्वभावाचं गणित नक्की काही मांडता येणार नाही.आपण आपल्यातील सुस्वभावाविषयीच विचार केला पाहिजे. 😇
〰〰〰〰〰〰〰〰
🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
*✍शब्दांकन /संकलन*

कथा क्रमांक १९४

*माझी शाळा माझे उपक्रम*

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग . १९४*
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺जीवन दरीतील दूरावा*🌺
=================

एक छोटा मुलगा आईवर रागावला व म्हणाला ,"मला तू आवडत नाहीस ,मला तू आवडत नाहीस "शिक्षेच्या भितेतून तो घरातून पळाला व एका दरिजवळ गेला .तिथे तो पुन्हा ओरडला ,"मला तू आवडत नाहीस "दरीतून आवाज आला मला तू आवडत नाहीस .आयुष्यात पहिल्यांदा त्याने प्रतिध्वनि ऐकला होता .आपण कोणाला तरी आवडत नाही हे एकुण तो नाराज झाला व पळत आई कड़े गेला व घडलेला सर्व प्रसंग त्याने आईला सांगितला.

आईला म्हणाला त्या दरित कोणीतरी दृष्ट माणूस आहे व त्याला मी आवडत नाही. आईला सर्व काही समजले ती म्हणाली तू पुनः दरिजवळ जा व म्हण की मला तू आवडतोस.

मुलगा दरिजवळ गेला व म्हणाला ,"मला तू आवडतोस. "दरीतून आवाज आला ,"मला तू आवडतोस."मुलाला आनंद झाला तो आई कड़े आला व आई ची माफ़ी मागु लागला व म्हणाला ,"आई मला तू फार आवडतेस."आईने त्याला घट्ट मिठी मारली .आईच्या डोळ्यात आनंद अश्रु आले.

*तात्पर्यः*
*आयुष्य हे प्रतिध्वनि सारखे आहे जे आपण देतो तेच आपल्याला परत मिळते.म्हणून आपण कोणाशी कसे वागावे ते आपले आपणच ठरवावे.कारण व्देषाने व्देष वाढते आणि प्रेमाने प्रेम वाढते.*
*-----------------------------------*
*📝 शब्दांकन/संकलन*

गीत ( आजोळ) संकलन

आजोळ किती
छान होतं... भावंडांशी
होती गट्टी...
सा-यांशीच दो
नव्हती कुणाशी तेव्हा
कट्टी...
मामीच्याही कपाळावर
नव्हत्या तेव्हा आठ्या
कितीही खाल्या जरी
पापडाच्या लाट्या....
आजीचे सांधे दुखत नव्हते
नव्हते कुलर ए.सी
ऊन्हाळ्याची सुट्टी तेव्हा
वाटे हवीहवीशी....
पत्त्यांचे खेळ रंगत
माडीवरती अंगत पंगत
माचवलेल्या आंब्यांची
हवीहवीशी होती संगत....
नदीवरती डुंबत होतो
खरबुजांवर ताव होता
गर्द अमराईत वसलेला
माझ्या मामाचा गाव होता...
नाही आता ती वनराई
रूक्ष रस्ते ठाई ठाई
ओसाड वाडे..पडक्या भिंती
आजही पाणावते आई....
भाग्यवंत आम्ही जाहलो
आजोळाचे भाग्य लाभले..
धाबे अन् कौलारू छपरे
आठवणींशी बोलू लागले...
🌳🌳🌳🍋🍉🌳🌳🌳

संकलन

कथा क्रमांक १९३

अभ्यास कथा क्रमांक १९३*

*अनुभवाच्‍या जोरावर यश*

एका व्‍यापा-याने दुस-या प्रांतात जाऊन व्‍यापार करण्‍याचा निर्णय घेतला. त्‍याच्‍या शेजा-यानेही तोच निर्णय घेतला. पहिला व्‍यापारी म्‍हणाला, भाई आपण दोघेजण एकत्र जाण्‍याने अडचण निर्माण होईल एक तर तू पहिल्‍यांदा जा किंवा मला तरी जाऊ दे. दुस-या व्‍यापा-याने विचार केला, आपण पहिल्‍यांदा जाण्‍यात फायदा आहे, रस्‍त्‍याने सरळ गेलो तर बैलांना चारापाणी मिळेल. मनाला वाटेल त्‍या किंमतीवर सामान विकेन. त्‍याने पहिल्‍यांदा जाण्‍याचा निर्णय घेतला. पहिल्‍या व्‍यापा-याला वाटले, या व्‍यापा-याच्‍या जाण्‍याने गाडीवाट चांगली तयार होईल. याचे बैल कडक गवत खातील व माझ्या बैलांना चांगले मऊ गवत खायला मिळेल. नव्‍या खोदलेल्‍या विहीरीचे पाणी प्‍यायला मिळेल. शिवाय चांगल्‍या किंमतीवर सौदा करता येईल. दुस-या व्‍यापा-याच्‍या माणसांनी पाण्‍याने भरलेल्‍या घागरी बरोबर घेतल्‍या आणि प्रवासाला सुरुवात केली. वाटेत काही भिजून आलेले लोक त्‍यांना भेटले, त्‍या लोकांनी व्‍यापा-याला सांगितले, पुढे पाऊस खूप आहे, पाणी घेऊन जाण्‍याची गरज नाही. व्‍यापा-याने त्‍यांचा सल्‍ला ऐकला. त्‍या रात्रीच त्‍या व्‍यापा-याचा काफिला लुटला गेला. व्‍यापारीही मारला गेला.एक महिन्‍याने पहिला व्‍यापारी पण प्रवासाला निघाला, तेव्‍हा दरोडेखोराच्‍या माणसांनी त्‍यालाही खोटे बोलून भुलविण्‍याचा प्रयत्‍न केला पण पहिला व्‍यापारी त्‍यांच्‍या बोलण्‍याला भुलला नाही. व्‍यापा-याच्‍या माणसांनी दरोडेखोरांची माणसे कशी काय ओळखली असे व्‍यापा-याला विचारले असता व्‍यापारी म्‍हणाला, अरे या दिवसात या भागात पाऊस कसा पडेल हा साधा विचार मी डोक्‍यात आणला व दरोडेखोरांची माणसे मला कळून आली. व्‍यापारी पुढे गेला व त्‍याच्‍या धंद्यात अशा छोट्याशा गोष्‍टींमुळे तो यशस्‍वी झाला.

*तात्‍पर्य* :- अनुभवाने माणूस यशस्‍वी होतो.

*संकलन*

कविता संकलन

*शृंगार मराठीचा*

*शृंगार मराठीचा नववधू परी,*
*अनुस्वाराचं कुंकू भाळावरी.*
*प्रश्न चिन्हांचे डूल डुलती कानी,*
*स्वल्पविरामाची नथ भर घाली.*
*काना काना जोडून राणी हार केला,*
*वेलांटीचा पदर शोभे तिला.*
*मात्र्यात गुंफिले चाफ्याचे फूल*
*वेणीत माळता पडे भूल*
*उद् गारवाचक छल्ला असे कमरेला*
*अवतरणाची लट खुलवी मुखड्याला*
*उकाराची पैंजण छुमछुम करी*
*पूर्णविरामाची तीट गालावरी.*

कविता ( निवांत )

*🌷🌷क- कवितेचा🌷🌷*

*🌹निवांत*🌹
*☘🍀☘🍀☘🍀☘🍀*

✍ शांततेशी मैत्री करणे,
शिकायला पाहिजे.
कधीतरी आपणही,
शांत बसायला पाहिजे.

बोलून बोलून शब्द झिजले,
अर्थ काय कुठे हरवले,
हरवलेले अर्थ शोधायला पाहिजे,
शब्दांची किंमत करायला पाहिजे.
कधीतरी आपणही,
शांत बसायला पाहिजे...

दरवेळेस बोलून दाखवून,
होत नसते काही,
काही गोष्टी जन्मोजन्मी,
जशास तशा राही,
हवे हवे तर हवेच आहे,
नको नकोही झेलायला पाहिजे...
कधीतरी आपणही,
शांत बसायला पाहिजे.

असलेल्या गोष्टी ,
समजून घेतल्यावर,
सगळे सोपे होते.
थंड डोके नी शांत मन,
सर्वच सावरून घेते.
एकट्यात जरा वेळ घालवून,
व्यक्त झाले पाहिजे.
कधीतरी आपणही,
शांत बसायला पाहिजे.

स्वतः स्वतःशी मैत्री करून,
मोकळा श्वास घेतला पाहिजे.
स्वभावाला औषध नाही,
कळायला पाहिजे,
नकळणार्या गोष्टी ,
सोडून द्यायला पाहिजे,
कधीतरी आपणही,
शांत बसायला पाहिजे........
🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻

कथा क्रमांक १९२

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग . १९२*
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺 अचूक निर्णय* 🌺
=================

चार जण प्रवासाला निघाले होते. चौघांनी मिळून एकच मोठी बॅग घेतली होती. त्यात त्यांचे कपडे, पैसे, सर्व सामान त्यांनी ठेवले होते. वाटेत एका म्हातारीचे घर लागले. तिच्या घरी ती मोठी बॅग ठेवून ते चौघेही जेवायला गेले. जातांना त्यांनी त्या आजीला सांगितले होते. "आजी, आम्ही चौघे मिळून तुझ्याकडे येऊन बॅग मागू तेव्हाच तू आम्हाला बॅग दे. आमच्या चौघांपैकी बॅगची मागणी करतांना एकही जण कमी असल्यास तू बॅग देऊ नकोस"
आजीने मान डोलावली नंतर असे घडले की, त्या चौघांपैकी एक जण आजीकडे आला आणि त्याने बॅग घेऊन तो तात्काळ पसार झाला.
मग ते तिघे आजीकडे आले. आणि त्यांना समजले की, त्याच्यापैकी चौथ्या माणसाने ती बॅग त्या आजीकडून नेली. ते तिघे संतापले. तेनाली रामनकडे गेले. घडलेली सर्व हकीकत त्यांनी सांगितली. आजीकडून नुकसान भरपाई त्यांनी मागितली. तेनाली रामनने त्या तिघांना एक प्रश्न विचारला, तुम्ही चौघे मिळून बॅग मागितल्या नंतर म्हातारीने तुम्हला बॅग द्यावी, अशी तुमची अट होती ना ?
"होय" तिघेही म्हणाले.
"आजी तुम्हाला नुकसान भरपाई न देता तुमची बॅगच तुम्हाला परत करू इच्छिते. सबब, तुम्ही चौघे मिळून या ! तेनाली रामनने निकाल जाहीर केला.
या निकालाने न्यायालयात हशा पिकला आणि त्या तिघांना कळून चुकले की, ते आपला दावा हरले आहेत.
*तात्पर्य - सर्व बाजूंनी पाहून विचार करुनच चोख निर्णय द्यायला हवा.*
*------------------------*
*📝 शब्दांकन/संकलन*

कथा क्रमांक १९१

बोधकथा

एकदा भगवान श्रीकृष्ण, बलराम
आणि सात्यकी हे तिघे जंगलातून जात
असताना रात्रीच्या वेळी काहीच
न कळाल्याने रस्ता चुकले.
जंगल घनदाट होते, तेथे न पुढे
जाण्याचा मार्ग दिसत होता न मागे येण्याचा.
तेव्हा तिघांनीही असा निर्णय
घेतला आता येथेच एखादी सुरक्षित जागा पाहून विश्राम करायचा आणि सकाळी उठून मार्गस्थ व्हायचे.
तिघेही दमलेले होते पण प्रत्येकाने थोडा थोडा वेळ पहारा देण्याचे ठरवले.
पहिली पाळी सात्यकीची होती.
सात्यकी पहारा करू लागला

तेव्हाच झाडावरून एका पिशाच्चाने हे पाहिले की एक माणूस पहारा करतो आहे आणि दोनजण झोपले आहेत. पिशाच्च झाडावरून खाली उतरले व सात्यकीला मल्लयुद्धासाठी बोलावू
लागले.
पिशाच्चाने बोलावलेले पाहून
सात्यकी संतापला व क्रोधाने पिशाच्चावर धावून गेला. त्याक्षणी पिशाच्चाचा आकार बदलला व तो मोठा झाला. दोघांत तुंबळ मल्लयुद्ध झाले. पण जेव्हा जेव्हा सात्यकीला क्रोध येई तेव्हा तेव्हा पिशाच्चाचा आकार मोठा होई व ते सात्यकीला अजूनच जास्त जखमा करत असे.

एका प्रहरानंतर बलराम जागे झाले व
त्यांनी सात्यकीला झोपण्यास सांगितले.
सात्यकिने त्यांना पिशाच्चाबदल काहीच सांगितले नाही. बलरामांनाही पिशाच्चाने मल्लयुद्धास निमंत्रण दिले. बलराम पण क्रोधाने पिशाच्चाशी लढायला गेले तर त्याचा आकार त्यांना वाढलेला दिसून आला. ते जितक्या क्रोधाने त्याला मारायला जात तितका त्या पिशाच्चाचा आकार मोठा होत असे. शेवटी तोही प्रहर संपला व आता पहा-याची पाळी भगवान श्रीकृष्णाची होती.

पिशाच्चाने मोठ्या क्रोधाने श्रीकृष्णांना आव्हान दिले पण श्रीकृष्ण शांतपणे मंदस्मित करत त्याच्याकडे पहात राहिले. पिशाच्च अजून संतापले व
मोठमोठ्याने ओरडून श्रीकृष्णांना बोलावू लागले पण श्रीकृष्ण मंदस्मित करत शांत भाव जपत राहिले
व एक आश्चर्य झाले ते म्हणजे जसे जसे पिशाच्चाला क्रोध येऊ लागला तसतसा त्याचा आकार लहान होत गेला. रात्र संपत गेली अन पहाट
झाली शेवटी आकार लहान होत
होत पिशाच्चाचा एक छोटासा किडा झाला व श्रीकृष्णांनी अलगद
त्याला आपल्या उपरण्यात बांधून ठेवले.
*_सकाळी सात्यकी व बलरामांनी रात्रीची कहाणी सांगताच श्रीकृष्णांनी तो किडा त्यांना दाखविला व म्हणाले,.

......_*

*_"तुम्ही क्रोधाने याला कधीच जिंकू शकत नव्हता,_*
*_कारण हे क्रोधाचे पिशाच्च होते. त्याला शांती हेच औषध आहे._*
*_क्रोधाने क्रोध वाढतो मात्र त्याचा प्रतिकार हा केवळ शांतभाव प्रकटीकरणाने होतो._*
*_मी शांत राहिलो म्हणून हे पिशाच्च बघा कसे आता या किड्यासारखे लहान होऊन बसले आहे. ’’_*

*_तात्पर्य :_*

*_क्रोधावर संयमानेच विजय मिळविता येतो._*
*_क्रोधाला क्रोधाने मारता येऊ शकत नाही तर शांतपणे,_* *_प्रेमानेच कमी करता येते, नष्ट करता येते._*
*_क्रोधाचे हे पिशाच्च बाहेर कोठे नसून, आपल्या विचारातच वसत असते.🌼🌺_*

जीवन विचार

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

*🌺जीवन विचार*🌺
〰〰〰〰〰〰〰 📚
शिकलेला समाजच देशाची सुधारणा करु शकतो. *देशाची शिकलेली , सुसंस्कृत ,स्वच्छ , सदाचारी, प्रामाणिक , शिष्टाचारी आणि शिस्तप्रिय लोक किती आहेत यावरुनच देशाची किंमत ठरत असते.*
' देशासाठी जगावं ' हा शिक्षणाचा महत्त्वाचा विचार आहे.म्हणूनच शिक्षणातून शीलसंपन्न आणि सामर्थ्यसंपन्न माणसं निर्माण करण्याच काम शिक्षणाचं असतं.
📚📚

*तीन गुरू प्रमाणे माझी तीन उपास्थ दैवतही आहेत.*

📚माझे पहिले उपास्थ दैवत *विद्या.*
विद्येशिवाय काही होऊ शकत नाही.
अन्नाप्रमाणेच माणसाला ज्ञानाची जरूरी आहे . खरा प्रेमी ज्या उत्कंठेने आपल्या प्रेयसीवर प्रेम करतो ,तशा उत्कटतेने माझे पुस्तकांवर📚 प्रेम आहे .
शत्रूलाही कबुल करणे भाग पडेल असे ज्ञान तुम्ही संपादिले पाहिजे.

📚 माझे दुसरे उपास्थ दैवत *विनयशीलता* हे आहे. *विनय म्हणजे लीनता ,लाचारी नव्हे.*

माणसाने स्वाभिमानाने जगले पाहिजे असे मला वाटते . *चरितार्थासाठी कोणावर अवलंबून राहण्याची कल्पना मला कधीच सहन झाली नाही.*
मी माझ्या बुध्दीप्रमाणे चालतो. 🙏 परमेश्वराला काय वाटेल याचा मी कधी विचार केलेला नाही.

📚 *शीलसंवर्धन* हे मी माझे तिसरे उपास्थ दैवत समजतो.

📚📖- *डाॅ. बाबासाहेब आंबेडकर* 📚🖊
==================
*'सत्य आणि न्याय याहून कुठलाही धर्म मोठा नाही.'*
📚 📙 📖 📚 📝
*〰〰〰〰〰〰〰*
🙏🏼 *शब्दांकन/संकलन* 🙏🏼

🖊

डाँ बाबासाहेब आंबेडकर जयंतीचा सर्वांना शुभेच्छा

📘📕📒📔📙📕📒📘
युगायुगांचा तिमिर भेदुनी उगवलास तू प्रज्ञासूर्या
उजेड अमुच्या जीवनामध्ये फुलवलास तू प्रज्ञासूर्या

परंपरेच्या दगडांवरती उपेक्षितांचा फुटला माथा
विचार तेथे मानवतेचा रुजवलास तू प्रज्ञासूर्या

बा, करुणेने जवळ घेउनी, पंचशील हृदयास पाजुनी
मग प्रज्ञेचा घास अम्हाला भरवलास तू प्रज्ञासूर्या

एकजुटीची करून मशागत संघर्षाचे बीज पेरले
ह्या मातीत मळा समतेचा पिकवलास तू प्रज्ञासूर्या

तुझ्या स्मृतींनी मन गहिवरते ; तुझ्यापुढे नतमस्तक होते
काठ पापणीचा नकळत रे भिजवलास तू प्रज्ञासूर्या … !!

*📚📘डाँ.बाबासाहेब आंबेडकर यांच्या जयंती निमित्त विनम्र अभिवादन व*
*सर्व जनतेस हार्दिक शुभेच्छा!*💐💐👏👏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏
शुभेच्छूकः💐💐 श्रीमती प्रमिलाताई सेनकुडे (शिंदे)
🙏👏👏🙏
(म.रा.प्रा.शिक्षक महिला आघाडी संघ जिल्हा सरचिटणीस नांदेड.)

कविता संकलित

🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿

मातृ म्हणा मदर म्हणा
*आई* शब्दात *जीव* आहे ....

पिता म्हणा पप्पा म्हणा,
*बाबा* शब्दात *जाणीव* आहे

सिस्टर म्हणा दीदी म्हणा
*ताई* शब्दात *मान* आहे ....

फ्रेंड म्हणा दोस्त म्हणा
*मित्रा* शब्दात *शान* आहे ....

एन्ड म्हणा फिनिश म्हणा
*अंत* शब्दात *खंत* आहे .....

दिवार म्हणा वॉल म्हणा
*भिंत* शब्द *जिवंत* आहे

रिलेशन म्हणा रिश्ता म्हणा
*नातं* शब्दात *गोडवा* आहे

एनेमी म्हणा दुश्मन म्हणा
*वैर* शब्द जास्त *कडवा* आहे..

हाय म्हणा हॅलो म्हणा,
*हाथ* जोडणे *संस्कार* आहे

सर म्हणा मॅडम म्हणा
*गुरु* शब्दात *अर्थ* आहे

ग्रँड पा ग्रँड माँ शब्दात
काही मजा नाही
*आजोबा,आणि आजी*
सारखे *नाते* सुंदर जगात नाही..

गोष्टी सर्व सारख्या
पण *फरक* फार *अनमोल* आहे

*अ ते ज्ञ शब्दात*
*ज्ञानाचे भांडार आहे*..

🌷🌿🌷🌿🌷🌿🌷🌿

कथा क्रमांक १९०

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग १९०*
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺"कर भला तो हो भला"* 🌺
=================
〰〰〰〰〰
गंगा नदी के पास एक पीपल का पुराना पेड थाl उस पेड पर एक दिन एक कबूतर बैठा हुआ नदी की लहरें देख रहा थाl अचानक उसकी नजर पेड के नीचे वाले पानी में बहती जा रही चींटी की तरफ गयीl वह पानी से बाहर आने की कोशिश कर रही थी l कबूतर ने अपने चोंच से एक पत्ता तोडकर पानी में चींटी की तरफ फेंका l चींटी पत्ते पर चढकर किनारे की तरफ आ गई और इस प्रकार उसकी जान बच गई l

अब दोनों में मिञता हो गईl
अचानक एक दिन चींटी ने शिकारी को अपने मित्र कबूतर पर निशान साधते हुए देखा, उसने तुरंत शिकारी का पैर काट लिया l शिकारी का निशाना चूक गया l और गोली की आवाज से कबूतर उड गया l इस प्रकार चींटी ने कबूतर की जान बचाई l

*सीखः भलाई का बदला हमेशा भलाई ही होता हैl यदी हम भलाई करेंगे तो हमारी भी भलाई होंगीl*
*-----------------------------------*
*📝 शब्दांकन/संकलन*

कथा क्रमांक १८९

अभ्यास कथा

लोकराजा
आठवडी बाजार संपला होता. माणसं बैल जुंपून
घराकडे निघाली होती. आया-
बाया चपला फरफटत पाय उचलत होत्या.
धुरळ्याची रंगपंचमी झाली होती नुसती.
म्हातारी आजी पाटी कमरेवर घेऊन ताठ
उभी राहिली. फाटक्या चपलेला वादी बांधून
त्यात पाय सरकवला. धूळ खाऊन मातकट
झालेली चुंबळ रिकाम्या पाटीत टाकली.
लाडवांची पुरचुंडी प्लास्टिकच्या पिशवीत
चुंबळीच्या पदराखाली सरकवली.
आजी एस्.टी.च्या खांबाशी पोहोचते,
तो एस्.टी.निघून गेली होती. बांगडीवाल्या मुलाने
तिला हटकलंच,
म्हातारे, आज उशीरसा?'
माल संपेसंपेतो उशीर झाला होता. पण आज
बक्कळ पैसे जमले होते. त्यातूनच तिनं
खरेदी केली होती. कुणाला तरी हे उत्साहानं
सांगावं, असं तिला पण वाटत होतं. तेवढ्यात
समोरुन मोटार येताना दिसली.
आजीने चकटनं विचार केला, एस्.टी.ला दोन आणे
पडणारच होते. याला एक आणा जास्त देऊ. पण
अंधारायच्या आतं घरी तर पोहोचू!
आजीने आपला काळा फाटकोळा हात
झेंड्यासारखा हलवला. गाडी कचकन ब्रेक लावून
थांबली. ड्रॉयव्हर तसा रुबाबदार गडी वाटला.
तो आजीकडे बघून हसला.
"काय पायजे आजी?" त्यानं
विचारलं.आजीला त्यातला त्यात बर वाटलं.
म्हणाली, "माका सत्तर मैलार जांवचा आसा.
सोडशील रे? "यष्टी चुकली बग!'
ड्रॉयव्हर खाली उतरला.
म्हातारीची पाटी डिकीत
टाकली आणि तिला आपल्या बाजूच्या सीटवर
बसायला सांगितलं. आजी हरकली. चक्क पुढं
बसून जायचं? आणि गाडीत कोणी पॅसेंजर्च
नाही. पण तिला हळहळपण वाटली.
बिचाऱ्या ड्रॉयव्हरला आज मिळकतच नाही.
ती म्हणाली, "ह्यां बग, यष्टीवाले दोन आने घेता.
मियां तुका तीन आणे देतयं. चलात?''
ड्रॉयव्हर हसत म्हणाला, "आजी, तुला परवडतील
ते दे. तू मला मायसारखी ''
आजीचाजीव सुपाएवढा झाला. ती मायच्याच
हक्कानं ऐसपैस बसली. गाडी सुरु
झाली.बांगडीवालामुलगा तोंड वासून आश्चर्यानं
पाहत होता. गाडी हलली तसा तो ओरडलाच, "अगे
म्हातारे..... -पण आजीला आता त्याच्याकडे
बघायला सवड कुठं होती?
मऊ गादीवर आजीला फार सुख वाटलं,
एस्.टी.सारखी गर्दी नाही, कचकच नाही.
गाडी कशी भन्नाट निघाली होती. आजीनं
मनातल्या मनात ड्रॉयव्हरला मार्क देऊन टाकले.
दिवस भराच्या उन्हान,धुळीनं ती थकली होती.
आता निवांत झाल्यावर तिला छान डुलकी आली.
"आजी, तुझा सत्तर मैलाच्या दगड आला बघं.
इथंच उतरायच ना?"
आजी खडबडून उठली. कनवटीचे तीन आणे काढून
ड्रॉयव्हरच्याहातावर ठेवले. तेवढ्यात त्यान
डिकीतून तिची पाटी काढून दिली.
म्हाताऱ्या आजीला काय वाटलं कोण जाणे.तिनं
अलवार हातानं पुडी उलगडली.
त्यातला शेवकांडचा एक लाडू काढला.
ड्रॉयव्हरच्या हातावर टेकवत म्हणाली,
"खा माझ्या पुता! "
ड्रॉयव्हरनं हातातल्या लाडवाकडं
आणि म्हातारीकडं डोळे भरुन पाहिलं
गाडी निघाली, तसा बाजूला उभा असलेला माणूस
म्हणाला,
"कुणाच्या गाडीतून इलंय?""
"टुरिंग गाडीतनं." आजी म्हणाली
आजीचं बोलणं ऐकून तो माणूस आणखीच
बुचकळ्यात पडला. तशी आजी खणखणीत
आवाजात म्हणाली
"तीन आणे मोजूनदिलंय त्येका",
"त्यांनी ते घेतलं?
अग म्हातारे तुझं डोकं फिरलं काय? टुरिंग कार
नव्हती ती.आपल्या राजांची गाडी.
या आपल्या कोल्हापूरच्या शाहु महाराजांच्या शेजारी बसून आलीस
तू!'' दुसऱ्यानं माहिती पुरवली.
"अरे माझ्या सोमेश्वरा, रवळनाथा'' म्हणत
म्हातारी भुईला टेकली. गाडी गेली त्या दिशेनं
तिन भक्तिभावानं हात जोडले. आपल्याला `माय'
म्हणणाऱ्या आणि गरिबांच्या टोपलीतला शेवकांडाचा लाडू
खाणाऱ्या,त्या लोकराजाच्या आठवणीनं,तिच
अंतःकरण भरुन आलं.
याला म्हणतात " लोकराजा"....!

कथा क्रमांक १८८

पापाचा गुरू कोण?

एक पंडित काशीत अनेक शास्त्रांचे अध्ययन करून आपल्या गावात परतले.
संपूर्ण गावात बातमी पसरली की काशीहून कोणी एक पंडित, शास्त्रांचे
अध्ययन करून आला आहे आणि ते धर्मासंबंधी
कोणत्याही प्रश्नाचे उत्तर देऊ शकतात.

ही बातमी ऐकून गावातला एक शेतकरी त्याच्याकडे आला
आणि त्यांना विचारू लागला की
"पंडितजी तुम्ही आम्हाला हे सांगा की पापाचा गुरू कोण आहे?"
प्रश्न ऐकून पंडित गडबडले.....

त्यांनी धर्म आणि आध्यात्मिक गुरुंबद्दल तर ऐकलं होतं.
पण पापचाही गुरू असतो हे त्यांच्या समजण्याच्या
आणि ज्ञानाच्या पलीकडे होते.

पंडितजींना वाटलं की त्यांचे अध्ययन अजूनही अपूर्ण राहिलं आहे.
त्यामुळे ते पुन्हा काशीस निघाले.
अनेक गुरूंना भेटले, पण त्यांना
त्यांच्या प्रश्नाचे उत्तर काही सापडले नाही.

अचानक एक दिवस त्यांची भेट एका गणिकेशी झाली.
तिने पंडितजींना त्यांच्या अस्वस्थतेचे कारण विचारले,
तेव्हा त्यांनी तिला आपली समस्या सांगितली. गणिका म्हणाली,
"हे पंडित! ह्याचं उत्तर आहे तर अत्यंत सोप्पं,
परंतु उत्तर मिळवण्यासाठी तुम्हाला काही दिवस
माझ्या बाजूच्या घरात राहावे लागेल.

पंडितजी ह्या ज्ञानासाठीच तर भटकत होते.
ते लगेच तयार झाले.

गणिकेने त्यांची आपल्या बाजूच्या खोलीत राहण्याची व्यवस्था केली.

पंडितजी कोणाच्याही हाताने बनवलेले अन्न खात नसत.
ते आपले नियम-आचार आणि धर्म प्रपंचाचे कट्टर अनुयायी होते.
गणिकेच्या घरात राहून ते आपले जेवण स्वतःच बनवत होते.

अशा प्रकारे दिवस जात होते.

परंतु प्रश्नाचे उत्तर अजूनही सापडले नव्हते.
ते उत्तराची प्रतीक्षा करू लागले.

एक दिवस गणिका त्यांना म्हणाली, "पंडितजी! आपल्याला स्वतः जेवण
बनवण्यात अनेक अडचणी येत असतील.
इथे तुम्हाला बघणारा तर कोणी नाही.
आपली इच्छा असेल तर मी स्नान करून आपल्याला भोजन
तयार करून देऊ शकते.

ती म्हणाली "जर तुम्ही मला ही सेवा करण्याची संधी दिलीत,
तर मी दक्षिणेमध्ये प्रतिदिन आपणांस पाच सुवर्णमुद्रा देईन".

स्वर्णमुद्रांचे नाव ऐकून पंडित विचार करू लागला.
शिजवलेले अन्न आणि त्याबरोबर पाच सोन्याची नाणीही !

अर्थात दोन्ही हातात लाडू आहेत.

तो म्हणाला जशी आपली इच्छा."

पंडित तिला म्हणाला, "फक्त एवढं ध्यानात ठेव की माझ्या खोलीत
जेवण घेऊन येताना तुला कोणी पाहू नये."

पहिल्याच दिवशी अनेक प्रकारची स्वादिष्ट पक्वान्ने बनवून
गणिकेने त्या पंडिताच्या समोर ठेवली.

पण जेव्हा पंडित खाण्यास हात घालू लागला तेव्हा
तिने लगेच पंडितांचे ताट स्वतःकडे खेचले.

तिच्या या वर्तनामुळे पंडित क्रुद्ध झाला
आणि म्हणाला "हा काय मूर्खपणा आहे?"

त्यावर गणिका म्हणाली "हा मूर्खपणा नाही, तर हेच आपल्या प्रश्नाचे उत्तर आहे.

इथे येण्याच्या अगोदर आपण भोजन तर दूरच,
पण कोणाच्या हातातले पाणीही पित नव्हतात,

पण स्वर्णमुद्रांच्या लोभाने तुम्ही माझ्या हाताने बनवलेल्या
अन्नाचाही स्वीकार केलात !

तुमच्या प्रश्नाचं हेच तर उत्तर आहे की 'लोभ' हाच पापाचा गुरु आहे..

कथा क्रमांक १८७

▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂
*संघर्षच खरे जीवन*
एका गावात एक म्‍हातारी राहत होती. तिला मुलेबाळे नव्‍हती. ती आणि तिचा नवरा दोघेच होती. पती कसल्‍यातरी आजाराने ग्रस्‍त होता. ती रात्रंदिवस मोलमजुरी करून दिवस काढत होती. या म्‍हातारीबद्दल संपूर्ण गावात सहानुभूती होती. पण म्‍हातारी स्‍वाभिमानी असल्‍याने ती कोणाकडून कसलीच मदत घेत नसे. एकेदिवशी ती जंगलात लाकडे तोडण्‍यासाठी गेली होती. दिवसभर लाकडे तोडून ती दमली होती. लाकडांची मोळी बांधली पण ती मोळी झालेल्‍या श्रमामुळे तिला काही उचलली जाईना. त्‍याने ती वैतागली व मोठमोठ्याने बडबडू लागली,''देवा, आता या उतारवयात ही मोळी जर माझ्याचने उचलली जात नसेल तर मला तरी उचल बाबा.'' तिने तसे म्‍हणायला आणि मृत्‍युदेव तिकडून जायला एकच गाठ पडली. त्‍यांनी ते ऐकले व लगेच तेथे येवून ते म्‍हणाले, मी तुझा आवाज ऐकला आहे मी तुला घेऊन जायला तयार आहे.'' साक्षात मृत्‍यु समोर पाहून म्‍हातारी घाबरली आणि म्‍हणू लागली,'' मला आताच मरायचे नाही, मी जर मेले तर माझ्या आजारी पतीची सेवा कोण करील?. मी काही इतकीच काही म्‍हातारी नाही की मला ही मोळी उचलता येत नाही. मी उगीच गंमत करत होते. पण मला काय माहिती लगेच मला उचलायला तू लगेच येशील देवा. मला सोड बाबा एकटीला, जा तुझा तू.'' हे ऐकताच मृत्‍यूदेव निघून गेले आणि म्‍हातारीने पूर्ण ताकतीने लाकडाचा भारा उचलला व घरी गेली.
*तात्पर्य*
जीवनापासून पळ काढणे म्‍हणजे समस्‍येचे निरसन नाही. संघर्षाला सामोरे जाणे, संघर्ष करत रा‍हणे, आपले नित्‍यकर्म करत राहणे यातच मानवी जीवनाचे सूत्र बांधले आहे.
〰〰〰〰〰〰〰

कथा क्रमांक १८६

*❝गाढव व माळी❞*

*शहराजवळच्या वस्तीवर राहणार्‍या गाढवाचे शेपूट एके दिवशी कोठेतरी तुटून पडले.*

*शेपटी नसल्याने त्या गाढवाला स्वतःची फार लाज वाटू लागली. तो आपली शेपटी शोधण्यासाठी म्हणून हिंडू लागला.*

*तो एका बागेतून चालला असता तेथील माळ्यास वाटले की हे गाढव आपल्या फुलझाडांची नासाडी करण्यासाठीच आले आहे. म्हणून तो रागारागाने त्या गाढवाच्या अंगावर धावून गेला व त्याने झाडे कापायच्या कात्रीने गाढवाचे दोन्ही कान कापून टाकले.*

*शेपूट हरवल्यामुळे आधीच दुःखी झालेल्या त्या गाढवाचे दोन्ही कान गेले म्हणून त्यास फारच दुःख झाले.*

*❝ तात्पर्य ❞*
*~दुःखाच्या भरात अविचाराने एखादी गोष्ट केली जाते व त्यामुळे जास्तच संकटे निर्माण होतात.~.*

कथा क्रमांक १८५

अभ्यास कथा ...

*॥ भिक्षापात्र ॥*

"राजमहालाच्या दारात मोठा गदारोळ उडाला होता.
जवळपास सगळी नगरी तिथे लोटली होती.
प्रसंगच तसा होता.
त्या दिवशी भल्या सकाळी एक भिक्षुक राजाच्या महाली
भिक्षा मागण्यासाठी आला होता.
राजा म्हणाला, तू पहिला याचक आहेस आजच्या दिवसातला.
काय हवं ते माग. मिळेल.
भिक्षुक म्हणाला, माझ्याकडचं भिक्षापात्र फारच छोटं आहे.
त्यात बसेल एवढीच भिक्षा मला पुरेशी आहे.
पण, वचन देण्याआधी विचार कर.
जमेल का?
भिक्षुकाच्या हातातलं अतिशय छोटं भिक्षापात्र पाहून राजा हसून म्हणाला,
अरे याचका, माझ्याकडच्या संपत्तीची गणती नाही,
माझ्या राज्याला सीमा नाही. हे छोटंसं भिक्षापात्र भरण्यात काय अडचण.
राजाने नोकरांकरवी आपल्या खजिन्यातले उत्तमोत्तम जडजवाहीर मागवले
आणि त्यांनी ते भिक्षापात्र भरायला सांगितलं...
...संध्याकाळ उजाडली तरी ते भरणं सुरूच होतं...
...राजाचा सगळा खजिना रिता झाला होता,
आपल्या लाडक्या राजावर खजील होण्याची पाळी यायला नको,
म्हणून प्रजाजनांनी आणलेली त्यांच्या घरची संपत्तीही त्यात गायब झाली होती.
रात्र झाली तसा राजा भिक्षुकाच्या पायावर कोसळला आणि म्हणाला,
महाराज, माझ्याकडे हे पात्र भरण्याइतकी संपत्ती नाही.
भिक्षुक म्हणाला, अरेरे, उगाच माझा दिवस वाया गेला.
सकाळीच सांगितलं असतं तर पुढे गेलो असतो.
पात्र उलटे करून सगळी संपत्ती ओतून तो पुढे निघाला.
राजा धावत त्याच्या मागे गेला आणि हात जोडून त्याने विचारलं,
भगवन्, मला फक्त एक सांगा. या इतक्याशा भिक्षापात्रात
माझा सगळा खजिना रिता झाला, तरी ते भरलं नाही.
असं काय आहे या भिक्षापात्राचं वैशिष्ट्य?
भिकारी म्हणाला,
ते मलाही माहिती नाही.
हे भिक्षापात्र मी माणसाच्या कवटीपासून तयार केलं आहे.
त्यातच माणसाचं मन असतं म्हणतात.
आणि
ते
*कशानेही भरत नाही!!"*

जीवन विचार

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
〰〰〰〰〰〰〰 *🌺जीवन विचार*🌺
〰〰〰〰〰〰〰

*संध्याकाळच्या संधीप्रकाशात ही जो टवटवीत राहीला त्याने दिवस जिंकला.*

*'अंत' आणि 'एकांत' ह्यापैकी माणुस एकांताला जास्त घाबरतो.*

*'It is better to have loved and lost, than never to have loved at all!'*

*अत्यंत महागडी,न परवडणारी खर्या अर्थाने ज्याची हानी भरून येत नाही अशी गोष्ट किती उरली आहे ह्याचा हिशोब नसताना आपण जी वारेमाप उधळतो ती म्हणजे "आयुष्य ".*

*जोपर्यंत स्वतःच्या विचांराचा शोध स्वतःलाच लागलेला नसतो तोपर्यंत ठीक चाललेल असतं सगळ्यांचं.*
*"आंब्याच्या झाडाला खुप मोहोर येतो; पण फळ थोडे लागते.आयुष्याचे झाडही तसेच आहे.त्याला आशेचा मोहोर खुप येतो".*

*म्हणूनच म्हणतात 'आयुष्य ही चैन नसुन एक कर्तव्य आहे*'.
*आणि म्हणून जोपर्यंत आपण आपले कर्तव्य प्रामाणिकपणे पार पाडत नाही, तोपर्यंत आपण आपले जीवन सार्थकी लागले असे म्हणूच शकत नाही.*

*' जीवन म्हणजे प्रेम, कर्तव्य आणि श्रमरुपी सरितांचा संगम होय'.*
==================
*🙏'वाणी,पाणी आणि नाणी' ह्याचा वापर जपुन करावा.*
🍀💦💦💦💦💦🍀
*〰〰〰〰〰〰〰〰
🙏🏼 शब्दांकन / संकलन🙏🏼

कथा क्रमांक १८४

*माझी शाळा माझे उपक्रम*
*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग १८४📚*
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺 ईश्वरी स्थान* 🌺

〰〰〰〰〰〰〰
एक वयोवृद्ध शेतकरी डोंगराळ प्रदेशातील शेतावर त्याच्या नातावासोबत राहत होता.
रोज पहाटे आजोबा लवकर उठून भगवद् गीता वाचत बसत. त्यांच्या नातवाची त्यांच्यासारखेच बनण्याची इच्छा होती आणि तो प्रत्येक गोष्टीचे अनुकरण करण्याचा शक्य तितका प्रयत्न करीत असे.
एके दिवशी नातवाने विचारले,
" आजोबा, मी तुमच्यासारखाच गीता वाचण्याचा प्रयत्न केला पण मला ती समजली नाही, आणि जे काही थोडेफार समजले ते पुस्तक बंद करताच विसरले जाते. भगवद् गीता वाचून काय फायदा होतो? "
आजोबा शेगडित कोळसे टाकण्या आधी थोडे थांबले आणि म्हणाले, "ही कोळशाची टोपली घेउन नदीवर जा आणि माझ्यासाठी टोपली भरून पाणी घेउन ये."
नातवाने सांगितल्या प्रमाणे केले पण घरी पोहोचण्या पुर्वीच सर्व पाणी गळून गेले. आजोबा हसले आणि म्हणाले," पुढच्या वेळी तू थोडी घाई कर "आणि पुन्हा एक प्रयत्न करण्या साठी त्याला टोपली घेउन नदीवर पाठविले. या वेळी तो मुलगा जोरात पळत आला पण तरीही घरी पोहोचण्यापुर्वी टोपली रिकामी झाली होती. धापा टाकत त्याने आजोबाना सांगितले की टोपलीतून पाणी आणणे अशक्य आहे आणि तो बादली घेण्यासाठी गेला.
आजोबा म्हणाले," मला बादली मध्ये पाणी नको आहे; मला टोपली मध्येच पाणी हवे आहे. तू पुरेसे प्रयत्न करत नाहीस," आणि तो नातू पुन्हा कसा प्रयत्न करतो हे पाहण्या साठी घराबाहेर आला.
या वेळी, त्या मुलाला ही गोष्ट अशक्य आहे हे माहित असुनही त्याला आजोबाना दाखवून द्यायचे होते की तो कितीही जोरात धावत आला तरीही घरी पोहोचण्यापूर्वी पाणी गळून जाइल.
त्या मुलाने पुन्हा एकदा टोपली पाण्यात बुडविली आणि जोरात धावत आला. परंतु आजोबापर्यंत पोहोचण्यापूर्वी टोपली रिकामी होती. धापा टाकत तो म्हणाला," बघा आजोबा, हे निष्फळ आहे"
आजोबा म्हणाले," तर तुला हे निष्फळ वाटते मग जरा टोपली कडे बघ"
मुलाने टोपली कडे बघितले आणि पहिल्यांदाच त्याला टोपली वेगळी दिसत असल्याचे लक्षात आले. ती कोळशाने काळी झालेली टोपली आता आतून बाहेरून स्वछ झाली होती.
मुला, तु जेव्हा भगवद्गीता वाचतो तेव्हा असच घडते. तू प्रत्येक गोष्ट समजू शकणार नाही किंवा लक्षात ठेवू शकणार नाही, पण जेव्हा तू गीता वाचशील तेव्हा तू देखिल अंतर्बाह्य बदलून जाशील.
आपल्या आयुष्यात ईश्वराचे हेच तर वैशिष्ट आहे.
*-----------------------------------*
*📝 🙏संकलन*🙏

कथा क्रमांक १८३

अभ्यास कथा ..*

*एक औरत अपने परिवार के सदस्यों के लिए रोज़ाना भोजन पकाती थी और एक रोटी वह वहाँ से गुजरने वाले किसी भी भूखे के लिए पकाती थी..।*

*वह उस रोटी को खिड़की के सहारे रख दिया करती थी, जिसे कोई भी ले सकता था..।*

*एक कुबड़ा व्यक्ति रोज़ उस रोटी को ले जाता और बजाय धन्यवाद देने के अपने रस्ते पर चलता हुआ वह कुछ इस तरह बड़बड़ाता- "जो तुम बुरा करोगे वह तुम्हारे साथ रहेगा और जो तुम अच्छा करोगे वह तुम तक लौट के आएगा..।"*

*दिन गुजरते गए और ये सिलसिला चलता रहा..*

*वो कुबड़ा रोज रोटी लेके जाता रहा और इन्ही शब्दों को बड़बड़ाता - "जो तुम बुरा करोगे वह तुम्हारे साथ रहेगा और जो तुम अच्छा करोगे वह तुम तक लौट के आएगा.।"*

*वह औरत उसकी इस हरकत से तंग आ गयी और मन ही मन खुद से कहने लगी की-"कितना अजीब व्यक्ति है,एक शब्द धन्यवाद का तो देता नहीं है, और न जाने क्या-क्या बड़बड़ाता रहता है, मतलब क्या है इसका.।"*

*एक दिन क्रोधित होकर उसने एक निर्णय लिया और बोली-"मैं इस कुबड़े से निजात पाकर रहूंगी।"*

*और उसने क्या किया कि उसने उस रोटी में ज़हर मिला दिया जो वो रोज़ उसके लिए बनाती थी, और जैसे ही उसने रोटी को को खिड़की पर रखने कि कोशिश की, कि अचानक उसके हाथ कांपने लगे और रुक गये और वह बोली- "हे भगवन, मैं ये क्या करने जा रही थी.?" और उसने तुरंत उस रोटी को चूल्हे कि आँच में जला दिया..। एक ताज़ा रोटी बनायीं और खिड़की के सहारे रख दी..।*

*हर रोज़ कि तरह वह कुबड़ा आया और रोटी ले के: "जो तुम बुरा करोगे वह तुम्हारे साथ रहेगा, और जो तुम अच्छा करोगे वह तुम तक लौट के आएगा" बड़बड़ाता हुआ चला गया..।*

*इस बात से बिलकुल बेख़बर कि उस महिला के दिमाग में क्या चल रहा है..।*

*हर रोज़ जब वह महिला खिड़की पर रोटी रखती थी तो वह भगवान से अपने पुत्र कि सलामती और अच्छी सेहत और घर वापसी के लिए प्रार्थना करती थी, जो कि अपने सुन्दर भविष्य के निर्माण के लिए कहीं बाहर गया हुआ था..। महीनों से उसकी कोई ख़बर नहीं थी..।*

*ठीक उसी शाम को उसके दरवाज़े पर एक दस्तक होती है.. वह दरवाजा खोलती है और भोंचक्की रह जाती है.. अपने बेटे को अपने सामने खड़ा देखती है..।*

*वह पतला और दुबला हो गया था.. उसके कपडे फटे हुए थे और वह भूखा भी था, भूख से वह कमज़ोर हो गया था..।*

*जैसे ही उसने अपनी माँ को देखा, उसने कहा- "माँ, यह एक चमत्कार है कि मैं यहाँ हूँ.. आज जब मैं घर से एक मील दूर था, मैं इतना भूखा था कि मैं गिर गया.. मैं मर गया होता..।*

*लेकिन तभी एक कुबड़ा वहां से गुज़र रहा था.. उसकी नज़र मुझ पर पड़ी और उसने मुझे अपनी गोद में उठा लिया.. भूख के मरे मेरे प्राण निकल रहे थे.. मैंने उससे खाने को कुछ माँगा.. उसने नि:संकोच अपनी रोटी मुझे यह कह कर दे दी कि- "मैं हर रोज़ यही खाता हूँ, लेकिन आज मुझसे ज़्यादा जरुरत इसकी तुम्हें है.. सो ये लो और अपनी भूख को तृप्त करो.।"*

*जैसे ही माँ ने उसकी बात सुनी, माँ का चेहरा पीला पड़ गया और अपने आप को सँभालने के लिए उसने दरवाज़े का सहारा लीया..।*

*उसके मस्तिष्क में वह बात घुमने लगी कि कैसे उसने सुबह रोटी में जहर मिलाया था, अगर उसने वह रोटी आग में जला के नष्ट नहीं की होती तो उसका बेटा उस रोटी को खा लेता और अंजाम होता उसकी मौत..?*

*और इसके बाद उसे उन शब्दों का मतलब बिलकुल स्पष्ट हो चूका था-*
*जो तुम बुरा करोगे वह तुम्हारे साथ रहेगा,और जो तुम अच्छा करोगे वह तुम तक लौट के आएगा।।*

*" निष्कर्ष "*
==========
*हमेशा अच्छा करो और अच्छा करने से अपने आप को कभी मत रोको, फिर चाहे उसके लिए उस समय आपकी सराहना या प्रशंसा हो या ना हो..।*

जीवन विचार

*"चांगल्या लोकांना देव नेहमी त्रास देतो:- पण त्यांची साथ कधी सोडत नाही..*

*आणि वाईट लोकांना देव खुप काही देतो:- पण त्यांना साथ कधी देत नाही..*

*ध्यानात ठेवा निराशावादी विचार ठेवल्याने कधीच यश मिळत नाही.*

*सकारात्मक विचारसरणी असल्यास प्रगती होते.*
*जर नशीब काही 'चांगले' देणार असेल तर त्याची

सुरुवात 'कठीण' गोष्टीने होते.. आणि नशीब जर काही 'अप्रतिम' देणार असेल तर त्याची सुरुवात 'अशक्य' गोष्टीने होते.....* ✍🏻

बक्षिस वितरण सोहळा

*🏆🏆🏆बक्षिस वितरण सोहळा🏆🏆🏆*
🌷🌹🌷 🌹 🌷🌹🌷 🏆👫👭👬👬👫👫🏆 आज दि.३१-०३-२०१७ रोजी आमच्या *जि.प.प्रा.शाळा वाटेगाव*येथे बक्षिस वितरण सोहळा आयोजित करण्यात आला होता.

विद्यार्थ्यांनी (जानेवारी) महिन्यात विविध स्पर्धेत सहभागी होऊन आपल्या अंगी असलेल्या कलागुण व सुप्तगुणांना दाखवून स्पर्धा जिंकून बक्षिसपाञ झाले.सदरील स्पर्धा ह्या पहिली ते सातवी पर्यंतचा सर्व विद्यार्थ्यांसाठी होत्या.स्पर्धेत प्रथम व व्दितीय असे प्रत्येक इयत्तेमधून नंबर काढण्यात आले होते.
स्पर्धेतील या चिमुकल्यांसाठी गावकरी मंडळीकडून भरपूर रक्कम स्वखुशीने मिळाली होती. त्या अनुशंगाने आम्ही बक्षिसे म्हणून विद्यार्थ्यांना थंडपेय बाँटल, चिञकला वही, टिफिन, कंपासपेटी, कलर बाँक्स.अशा वस्तू आणून त्याचे वितरण शाळेचे मा.मु.अ.श्री चव्हाण सर व शाळेतील सर्व शिक्षकवृंदाचा हस्ते केले.
सदरील कार्यक्रमाचे सूञसंचलन श्रीमती सेनकुडे मँडमनी केले तर आभार श्रीमती झाडे मँडमनी मानून अशा आनंदमय कार्यक्रमाची सांगता केली.
🏆🏆🏆🏆🏆🏆🏆🏆
🌹 *प्रेरणादायी संदेश* 🌹
*काही जिंकणं 👍बाकी आहे*
*काही हरणं बाकी आहे*
*अजुनही आयुष्याचे पूर्ण सार बाकी आहे.*
*आपण चाललोय आपल्या ध्येयपूर्तीकडे*
*आपण पहिल्या पानावर आहोत*
*अजून संपुर्ण पुस्तक📚 बाकी आहे.*
󞐰〰〰〰〰〰〰〰
*🙏 इहिवृत्त लेखन 🙏*
श्रीमती प्रमिलाताई सेनकुडे (स.शी.)
जि.प.प्रा.शाळा वाटेगाव
ता.हदगाव जिल्हा नांदेड.
*〰〰〰〰〰〰〰*

कथा क्रमांक १८१

*माझी शाळा माझे उपक्रम*

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग . १८१*
〰〰〰〰〰〰〰
🌺 *महानता*🌺
=================
कटकमध्‍ये जानकीनाथ बोस हे एक वकील होते. एका रात्री ते, त्‍यांची पत्‍नी व मुलगा सुभाष आपल्‍या घरात झोपले असता काही वेळाने त्‍यांच्‍या पत्‍नीला जाग आली व तिने पाहिले आपला मुलगा सुभाष जमिनीवर झोपला आहे. त्‍याला थंडी वाजेल अशी तिला भिती वाटू लागली. पत्‍नीने मुलाला जागे केले व विचारले,'' बेटा सुभाष, तुला असे जमिनीवर का झोपावेसे वाटले'' सुभाषने उत्तर दिले,''आई, आपले पूर्वज असणारे साधु संत,महात्‍मे, ऋषीमुनी हे सारेच जमिनीवर झोपत असत म्‍हणून मी ही जमिनीवर झोपणार आहे.'' आई म्‍हणाली,'' बेटा, ते महान होते आणि वयानेही मोठे होते. तुझे वय जमिनीची कठोरता सहन करणार नाही तू बाजेवर येऊन झोप.'' आई आणि मुलाच्‍या या चर्चेने जानकीनाथ बोस जागे झाले आणि त्‍यांनीही सुभाषला विचारले,'' सुभाष तुला जमिनीवर झोपायला कुणी शिकविले.'' सुभाष म्‍हणाला,''बाबा, गुरुजी सांगत होते साधु संत,महात्‍मे, ऋषीमुनी हे सारेच महापुरुष होते. तसेच ते जमिनीवर झोपत असत म्‍हणून मी ही जमिनीवर झोपणार आहे. मला महापुरुष व्‍हायचे आहे.'' जानकीनाथ बोस यांनी सुभाषला समजावले की,'' बेटा, जमिनीवर झोपून कुणी महान होत नसते तर कठोर तप, साधना आणि पीडीत मानवतेच्‍या सेवेतून व्‍यक्ती महान होते. आचरणात शुद्धता ठेवली तर मनुष्‍य महान होतो.'' सुभाषला वडीलांचे म्‍हणणे पटले व त्‍याने त्‍याचप्रमाणे वर्तन ठेवले व एक महान क्रांतीकारी हिंदूस्‍थानला मिळाला त्‍याचे नाव सुभाषचंद्र बोस. राष्‍ट्रासाठी संपूर्ण जीवन व्‍यतीत करून, समर्पण कसे असावे याचा संदेश देणारे जीवन त्‍यांनी जगले व वडीलांची शिकवण आचरणात आणली.
*तात्पर्य*
त्‍याग आणि समर्पणातूनच देशहित जपले जात असते.
*-----------------------------------*
*📝 संकलन*

जीवन विचार

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

*🌺 जीवन विचार* 🌺
〰〰〰〰〰〰〰
*ज्याचा वर्तमानकाळ प्रयत्नवादी आहे, त्याचा भविष्यकाळ उत्तम आहे.माणूस आयुष्यात प्रगतीसाठी अनेक कामे करत असतो. त्यासाठी प्रचंड मेहनत घेतो. कष्ट सहन करतो. अनेक प्रसंगांना त्याला सामोरं जावं लागतं. हे सर्व करत असताना प्रतिकूल परिस्थितीच्या माराणं जो खचत नाही, माघार घेत नाही, तोच जीवनात यशस्वी होतो. जे या परिस्थितीच्या बसणाऱ्या घावांना घाबरतात, मनानं खचून जातात, ते मात्र अपयशी होतात. त्यांची अवस्था घडवलेल्या आणि हिऱ्या सारख्या दिसणाऱ्या चमकत्या काचेच्या थोड्या-थोड्या आघाताने तडकणाऱ्या, चुरा होणाऱ्या कच्या वस्तुप्रमाणे होते.*

*जेवढा संघर्ष बिकट , तेवढेच यश अधिक उज्वल.म्हणून जेवढं तुम्ही सहन कराल, तेवढं तुम्ही यशस्वी व्हाल.*
〰〰〰〰〰〰〰

जागतिक जलदिन

💧 *22 मार्च हा "जागतिक जलदिन"* 💧

💧 *जल प्रतिज्ञा* 💧

मी प्रतिज्ञा करतो की,
पाणी हे जीवन असून,
त्याचा वापर गरजेपुरता व काटकसरीने करेन.
मी पाण्याचा अपव्यय व गैरवापर करणार नाही. नेस्रगिक प्रवाह, जलाशय, कालवे व पाणीपुरवठ्याच्या पायाभूत सुविधांचे मी रक्षण करेन.
पाण्यविषयीचे कायदे व नियमांचे मी काटेकोरपणे पालन करेन.
पाण्याचे संवर्धन व जतन करण्याचा मी प्रयत्न करेन. पाण्याची स्वच्छता व पावित्र्य जपणे ही माझी सामाजिक बांधिलकि मानून त्याचे सदैव पालन करेन.

जय हिंद! जय महाराष्ट्र ! !

💧 *"पाणी बचत म्हणजे पाणी निर्मिर्ती"* 💧

💧💧💧💧💧💧💧💧💧

जीवन विचार

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

*🌺 जीवन विचार* 🌺
〰〰〰〰〰〰〰
*शिक्षणाचा उदात्त हेतू केवळ ज्ञान अपेक्षित करणे नसून तर त्या ज्ञानाचे कृतीत रुपांतर करणे हे आहे.खरी गुरुभक्ती ही ज्ञानभक्तीच असते. कारण शिष्याला जोपर्यंत ज्ञानाची तहान असते तोपर्यंत या जगात गुरूभक्ती चाललेलीच असते.ज्ञान हे आपल्या मानवी जीवनाचे सार आहे असे म्हणायला काही हरकत नाही.*

*आपलं जीवन सुंदर करणं, निष्काम करण ही तर फार मोठी विद्या आहे.जीवनातील ही विद्या आपण सद्गुरुकडून प्राप्त करून घेतो. सद्गुरु आपणांस नव वैचारिकता , सर्जनशीलता यांना जन्म देतो.असे हे ज्ञान आपण ज्यांच्याकडून प्राप्त करून घेतो त्यांस आपला गुरू मानावे.*

*गुरु म्हणजे अनंत ज्ञानाची तळमळ असते.सत्याचा प्रयोगाची उत्कटता असते.गुरू हा आपल्या जीवनरुपी बागेचा माळी आहे.आणि आपल्या ज्ञानमृताने तो ती बाग फुलवीत असतो.अशा सर्व ज्ञानरुपी गुरुस शतशः वंदन*🙏👏
〰〰〰〰〰〰〰
*🙏🏼शब्दांकन/संकलन🙏🏼*

कथा क्रमांक १८०

अभ्यास कथा क्रमांक १८०

संघर्ष

एका गावात एक शेतकरी देवावर खूप नाराज झाला.

नाराजीचे कारणही तसेच होते कारण कधी पाऊस जास्‍त पडत असे तर कधी पूर्ण दुष्‍काळ, कधी ऊन जास्‍त तर कधी ढगाळ वातावरण, कधी गारा पडून पीकाचे नुकसान होई तर कधी वा-याने उभे पीक आडवे होत असे.

एक दिवस वैतागून त्‍याने देवाला साद घातली व देवास सांगितले,''तुम्‍ही सर्वव्‍यापी प्रभू परमेश्‍वर असाल इतर सर्व गोष्‍टीतले तुम्‍हाला कळत असेल पण माझ्यामते तरी तुम्‍हाला शेतीतले काहीच कळत नाही. एक प्रार्थना तुम्‍हाला मी करतो तुम्‍ही फक्त एक वर्षभर निसर्ग माझ्या ताब्‍यात द्या मग बघा शेती कशी फुलते ते. घरोघरी मी धान्‍यांच्‍या राशी घालतो ते पहाच तुम्‍ही.''

देव हसला आणि म्‍हणाला,''तथास्‍तू, तुझ्या म्‍हणण्‍याप्रमाणे आज,आतापासून मी निसर्गाचा लहरीपणा बंद करून तो तुझ्या ताब्‍यात मी देत आहे. तू तुला जसा पाहिजे तसा ऋतु बनवून घे व शेती कर'' इतके बोलून देव निघून गेला.

शेतक-याने या वरदानाचा फायदा घेण्‍यासाठी गहू पेरले, जेव्‍हा त्‍याला जेवढे ऊन पाहिजे होते तेव्‍हा त्‍याने ऊन पाडले, जेव्‍हा त्‍याला पाणी द्यायचे होते तेव्‍हा त्‍याने पावसाचा वर्षाव केला.

प्रचंड ऊन, गारा,पूर, सोसाट्याचा वारा याचा स्‍पर्शही कधी त्‍याने आपल्‍या पीकांना होऊ दिला नाही.

काळ निघून गेला आणि त्‍याची शेती बहरून आली. शेतक-याला मोठा आनंद झाला. कधी नव्‍हे इतके पीक आले होते. शेतक-याने मनातल्‍या मनात विचार केला की आता देवाला कळेल की शेती कशी केली जाते, उगाचच तो शेतक-यांना कसा त्रास होईल ते वरून पाहत असतो.

पीक कापणीस आले आणि शेतकरी मोठ्या आनंदाने, गर्वात पीक कापणीसाठी शेतात गेला.

पीकाला हात लावून पाहिला आणि तो बेशुद्ध होऊनच खाली पडला. कारण गव्‍हाच्‍या त्‍या लोंब्यांमध्‍ये एकही दाणा नव्‍हताच मुळी. पीक नुसते आलेले दिसत होते पण एकही गव्‍हाचा दाणा त्‍यात नव्‍हता.

थोड्यावेळाने तो शुद्धीवर आला आणि धाय मोकलून रडू लागला. त्‍याचे काळीज पिळवटणारे रूदन ऐकून परमात्‍मा परमेश्वर तेथे प्रकट झाला आणि म्‍हणाला,

'' अरे वेड्या तुला काय वाटले, तू तुझ्या इच्‍छेप्रमाणे जसा पाहिजे तसा वागला म्‍हणून पीक तसे येत नसते.

त्‍या पिकाला तू कधीच संघर्ष करू दिला नाही. सोसाट्याच्‍या वा-यातच पिक उभे राहते तेव्‍हाच त्‍याच्‍यात बळ येते. प्रचंड उन्‍हातही त्‍याच्‍यात जगण्‍याची इच्‍छा बळावते. संकटाशी जोपर्यंत सामना करत नाही तोपर्यंत त्‍याला त्‍याची कुवत कळत नाही.

सगळे जर मनाप्रमाणे घडले तर कोणत्‍याच गोष्‍टीची किंमत राहत नाही.

आव्‍हान मिळाले नाही म्‍हणून तुझ्या पीकात दाणे भरलेच नाहीत. वारा सुटतो, गारा पडतात तेव्‍हाच त्‍या पिकात जगण्‍याची उमेद निर्माण होते आणि ते संघर्ष करून नवीन जीवन निर्माण करण्‍याचा प्रयत्‍न करते.

तू हे कधीच होऊ दिले नाही म्‍हणून तुझे पीक हे पोकळ निघाले.

सोन्याला सुद्धा चकाकी येण्‍यासाठी आधी आगीतून जावे लागते तेव्‍हाच ते चकाकते.

हातोडीचे मार सोसावे लागतात तेव्‍हाच सोन्‍याचा उत्‍कृष्‍ट दागिना बनतो.''

आता शेतक-याला जीवनाचे सार उमगले होते.

*तात्पर्य:-*

जीवनात जर संघर्षच नसेल तर, आव्‍हाने नसतील तर मनुष्‍य अगदी खिळखिळा बनून राहतो. त्‍याच्‍यात कोणतेच गुण येऊ शकत नाहीत. संकटेच माणसाला तलवार किंवा ढाल बनण्‍याची प्रेरणा देतात. कधी तलवार बनून वार करायचा आणि कधी ढाल बनून सामोरे जायचे हे संकटाकडूनच माणूस शिकतो. जीवनात जर कधी यशस्‍वी व्‍हायचे असेल तर संकटांपासून कधीच पळून चालणार नाही. संघर्ष केल्‍यानेच संकटे दूर होतात त्‍याच्‍यापासून दूर पळून नाही. 〰〰〰〰〰〰〰〰〰

कथा क्रमांक १७९

अभ्यास कथा क्रमांक १७९

उपकार

एकदा एक वाघ आणि वाघीण आपल्या पिलांना गुहेत सोडून शिकारीसाठी दूर जंगलात जातात. खूप दिवस पर्यंत ते परत आलेच नाही. इकडे पिलांना खूप भूक लागली. कलकल ऐकून एका बकरीला त्यांची दया आली. तिने वाघिणीच्या पिलांना आपले दूध पाजले. पिलांच्या जीवात जीव आला. आता बकरी रोज येऊन त्यांना दूध पाजू लागली. एक दिवस पिले पोट भरल्यानंतर मस्ती करू लागली. तेव्हड्यात तिथे वाघ आणि वाघीण आले. बकरीला पाहून आयती शिकार मिळाल्याच्या आनंदात तिच्यावर वाघ झडप घालणार इतक्यात पिले म्हणाली, हिने आम्हाला दूध पाजून मोठे केलेय. ही नसती तर आम्ही मरून गेलो असतो. हिचे आपल्यावर खूप उपकार आहेत. तुम्ही तिला मारू नका. मुलांचे ऐकून वाघ खुश झाला आणि तिला कृतद्न्यतेने म्हणाला. आम्ही तुझे हे उपकार विसरणार नाही. आता तू स्वतंत्रपणे आनंदाने जंगलात एकटी सुद्धा वावरू शकतेस. तुला कुणीही त्रास देणार नाही.
आता बकरी मोठ्या धाडसाने जंगलात कुठेही वावरू लागली. एकदा तर बकरीला वाघाच्या पाठीवर बसून उंच झाडांची पाने खातांना एका पक्षाने पाहिले आणि कुतूहलाने त्याने बकरीला त्याबद्दल विचारले. बकरीने त्या मोठ्या पक्षाला सर्व हकीकत सांगितली. उपकाराचे महत्व पक्षाच्या लक्षात आले.
आपण पण असेच महान कार्य करायचे असे पक्षाने ठरवले.
एकदा पक्षी उडत असतांना त्याला काही उंदराची पिले दलदलीत फसलेली दृष्टीस पडतात. ती बाहेर पडायचा प्रयत्न करत असतात पण अधिकच खोल जात असतात. पक्षी त्यांना अलगद बाहेर काढतो. उंदराची पिले ओली झालेली असतात. थंडीने कुडकुडत असतात. पक्षी त्यांना आपल्या पंखात घेतो. चांगली ऊब देतो. थोड्या वेळाने आपल्या घरट्या कडे जाण्यासाठी निघतो. उंदराच्या पिलांचा निरोप घेतो. उडायचा प्रयत्न करतो पण काही केल्या त्याला उडता येईना कारण त्याचे पंख पिलांनी कुर्तडलेले असतात.
चरफडत चरफडत कसाबसा पक्षी तिथून निघतो.
बकरीला भेटून विचारतो, "तू पण उपकार केलेस मी पण उपकार केले. पण फळ दोघांना वेगवेगळे कसे मिळाले?"
बकरी हंसली आणि गंभीरपणे म्हणाली

*"उपकार पण वाघासारख्यावर करावेत, उंदरा सारख्यावर नाही. कारण असे लोक नेहमी कामापूरते असून आपल्या स्वार्थाकरिता दूसरा पर्याया मिळाला कि ,सच्च्या व प्रमाणिक माणसाला ते विसरण्यातच त्यांची स्वभाव धन्यता मानतात आणि बहादूर लोक उपकार करण्या-याला लक्षात ठेवतात"*

_

कथा क्रमांक १७७

*🌷🌷🌷कथा🌷🌷🌷*
*📚अभ्यास कथा भाग . १७७*
〰〰〰〰〰〰〰
*🌺 खरा न्याय*🌺
=================
" एका गावात राम आणि शाम नावाचे दोन व्यापारी राहत असतात. ते एकमेकांचे खूप चांगले मित्र असतात. एक दिवस अचानक राम त्याची सर्व संपत्ती गमावतो. तो गरीब होतो. तो शामकडे मदतीसाठी येतो. शाम खूप दयाळू मनाने फार चांगला असतो. तो क्षणाचा हि विचार न करता,रामला आपल्या संपत्ती मधील अर्धा वाटा देऊन टाकतो.
शामच्या मदतीमुळे रामला फार आनंद होतो. तो शामला वचन देतो कि, जेव्हा कधी तुला मदत लागेल तेव्हा मी तुला अवश्य मदत करीन. खूप वर्षानंतर शाम गरीब बनतो. त्याला रामची आठवण येते आणि तो मदतीच्या अपेक्षेने रामकडे जातो. परंतु राम त्याला मदत न करता घरातून हाकलून देतो
शामला खूप वाईट वाटते . राम खूप बदललेला असतो.

शामच्या एका नौकाराने हे सर्व ऐकलेले असते. तो राजाकडे जातो आणि राजाला सर्व गोष्ट सांगतो. राजा सगळे ऐकून घेतो. सगळी माहिती काढतो.
राजा शामला आणि रामला बोलावतो. राजा रामला त्याच्या वचनाची आठवण करून देतो. राजा लगेच रामला आदेश देतो कि, त्याने त्याची अर्धी मालमत्ता शाम बरोबर वाटून घ्यावी शामला योग्य तो न्याय मिळतो. शामने रामला अर्धी मालमत्ता दिली होती तशीच राम शामला देतो. आता खरा न्याय होतो.
*तात्पर्यःखरा न्याय करावा."*
*------------------------*
📙 *संकलन* 📙

कथा क्रमांक १७६

अभ्यास कथा क्रमांक १७६

समाधान

जे असेल त्यात समाधानी असावे.
एकदा एक भुंगा गुंजारव करत फिरत होता. तेव्हा त्याला एक चिमणी म्हणाली, 'मूर्खा, तू जो एकसारखा एकच आवाज काढत बसतो तो कशासाठी? वसंतऋतूत गाणारी कोकिळा, हिरव्यागार झाडाच्या फांदीवर बसून गाणारा बुलबुल यांची बरोबरी तुला कधीतरी करता येईल का?

तसे जमत नाही तर भिकार सूर एकसारखा काढून तू लोकांना कंटाळा का आणतोस?' भुंगा म्हणाला, 'अगं चिमणे, परमेश्‍वराने या जगात प्रत्येक व्यक्तीत निराळेपणा ठेवला आहे. वैचित्र्य असणे हा जगाचा नियम आहे, दुसर्‍याचा हेवा न करता ज्याने त्याने आपापल्या शक्तीचा उपयोग केला तर त्यात वाईट काय? जेव्हा कोकिळेचे गाणे बंद पडते किंवा बुलबुल मुका होतो तेव्हा एखाद्या सुंदर बागेत निर्जनता भासू न देण्यात माझ्या गरीबाचा उपयोग होतो.'

* तात्पर्य:-* सर्व मनासारखे होत नाही, तर जे असेल त्यात समाधानी असावे.

कथा क्रमांक १७५

अभ्यास कथा क्रमांक १७५

स्‍वामी अखिलानंद

स्‍वामी अखिलानंद हरिद्वारमध्‍ये गंगेकाठी आश्रमात रोज रामायणावर प्रवचन देत असत. एकेदिवशी ते शिष्‍यांसोबत गंगेकाठी चालत होते. तेव्‍हा त्‍यांना आश्रमाच्‍या शेजारी असलेल्‍या झाडांवर दोन माणसे बसलेली दिसली. शिष्‍यांना विचारल्‍यावर शिष्‍य म्‍हणाले, ते दोघे ग्रामीण भक्त असून ते कथा ऐकायला येत असल्‍याचे सांगितले. त्‍यांचे फाटलेले कपडे पाहून स्‍वामीजी विचार करू लागले, ह्या अडाणी लोकांना काय रामायणाचे अन भक्तीचे मर्म समजणार? प्रसादाच्‍या आशेने येत असतील दोघे दुसरे काय? त्‍यांनी त्‍या दोघांना बोलावले आणि रामभक्तीचे महत्‍व विचारले, दोघेही अडाणी आणि अचानक बोलावणे आल्‍याने भांबावले, त्‍यामुळे ते दोघेही एक शब्‍द स्‍वामीजींपुढे बोलूच शकले नाही. स्‍वामीजी रागवत म्‍हणाले, तुम्‍हाला रामायण कळत नसेल तर येत जाऊ नका, उगाच गर्दी वाढवू नका, रामायण संपल्‍यावर या तुम्‍हाला प्रसाद द्यायची व्‍यवस्‍था मी करतो.'' दोघेही बिचारे मान अपमानाची पर्वा न करता स्‍वामीजींना नमस्‍कार करून निघून गेले. दुसरे दिवशी मात्र स्‍वामीजींना खरी भक्ती काय असते हे पुरेपुर समजले, कारण रात्रभर मुसळधार पाऊस पडला आणि नदी भरून वाहू लागली, यायला वाटही नाही, स्‍वामींच्‍या आश्रमातही पाय ठेवायला जागा उरली नाही इतके पाणी झाले. रामायण कथन करण्‍यासाठी स्‍वामीजी आले पण समोर कुणीच श्रोता नाही इतक्‍यात स्‍वामीजींचे लक्ष समोरच्‍या झाडाकडे गेले तर कालचेच दोघे ग्रामीण भक्त त्‍यांच्‍या रोजच्‍या जागेवर झाडावर भिजलेल्‍या अवस्‍थेत रामायण ऐकण्‍यासाठी येऊन बसलेले दिसले. स्‍वामीजींना राहवले नाही व त्‍यांनी त्‍या दोघांच्‍या समोर लोटांगण घातले व त्‍यांच्‍या रामभक्तीला नमस्‍कार केला.
*तात्पर्य*
कुणालाही कमी समजू नये. कोण कुठल्या अधिकाराचा असेल ते सांगता येत नाही. 〰〰〰〰〰〰〰