कविता - खाणाखुणा मन आहे आकाशा समान त्यास नाही काही मर्यादा अनेक खाणाखुणा जपून राहतात मनात अनेकदा मन चोहीकडे फिरताना नित्य तव सौंदर्यास पाही मनाचे हे सौंदर्य मग कळणार नाही केव्हाही मन जेव्हा निष्ठुर होते तेव्हा नाही करत काळजी कोणाची अंतरीच्या भावनांचा कलह मग तमा बाळगत नाही कुणाची मनात साचलेले प्रेम किती मन मंदीराच्या स्थळी असे राहणार त्याच्यामध्ये गुंतून तर सोसावे सारे लागत असे 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड.
*गुरुमाऊली चित्रचारोळी स्पर्धेसाठी* १) आनंदाने बैलगाडीत बसून मजा करू लागले मामाच्या गावाला जायचा आनंद प्रत्यक्ष घेऊ लागलेे. २) सर्जा राजाची जोडी शोभून भारी दिसते दादा गाडी हाकतानाची मजाच भारी असते. ३) बैलगाडीचा आनंद घ्यायला खेडेगावीच जावे लागते शहरातील मुलांना हा अनुभव फार वेगळा वाटते. 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍श्रीमती प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड.*
कविता - ताटवा आनंदाचा नभी मेघ फिरूनया सारे पाऊसधारा पडून अंगणी रूप बघेे धरतीचे सारे ताटवा आनंदाचा असे मनी सूर्य हळूच डोकावूनी पाही आकाशी अलगद उठे रवी सोनेरी किरणे तो दावी रूप धरञीचे चमकवी पानापानात पडती थेंब टपोरे फुलाफुलात फिरती भोवरे मोती नभातून गळे सारे जसे रूप धरा रचले मनोरे सरी भिजवी तनामनाला अंगी झेलूनीया तुषार ताटवा आनंदाचा फुलला हर्षआनंद मनी जाहला फार प्रीत फुलती धरतीवर असे नाते घट्ट तिचे आकाशी बि रुजती, अंकुरती पिके उगवती मातीशी 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍श्रीमती प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
कविता - हसरी सकाळ काळोख्या रात्रीत, मिटल्या प्रकाशात अंधारात नाहली, निशाचर मनी हर्षली हसरी सकाळ कशी घेऊन ती रात्रीच्या गर्भातुनी उगवली रानावनात किलबिल झाली पक्षी घरट्यात विसावली झाडे वेली छान बहरली बागेमध्ये फुलं रंगबेरंगी उमलली सडा-सारवण पडती अंगणी रांगोळी दिसे शोभुनी तुळशी वृंदावनी हसरी सकाळ रोज येती मुलं बाळ अंगणात खेळती 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
*कविता - पराधीन तू* स्त्री जन्माला आलीस तू दोन्ही घरची पणती लावलीस तू उजळून भाग्य टाकलेस तू नको समजू स्वतःस पराधीन तू स्वतःस तू कधी न समजू नकोस कमजोर,भेकड आणि लाचार रक्षण करण्यास स्वतः हो तत्पर समानतेचा आहे तुला अधिकार जन्म तुझा स्त्रीचा असला तरी प्रत्येक क्षेत्र केलेस तु पादाक्रांत केलेस सर तू अनेक शिखरे स्त्रीशक्तीस तुझ्या नाही अंत 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड
कविता - लाजलेली फुले गडद काळोख्या अंधाऱ्या रात्रीत लाजलेली फुले उमलती पहाटे सुगंधी फुले येऊन तव वेली निशाचर मनी मग हर्षुनी दाटे लाजलेली अशी ही फुले कौमुदीत मन हे तव नाहे अंतरंगीत भावगीत खुले स्वरास्वरात ओठी मग वाहे नेत्राच्या अंतरंगात माझ्या मन माझे अंतरी जव डुले स्वप्न रंग मनीचे माझ्या मग भावचकोर होऊनी तव फुले 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड
*गुरुमाऊली चित्र चारोळी स्पर्धा* 1) तुझी आठवण येते तेव्हा एकांतात मी उभी राहते तुझ्याच विचारात मी मग नजर माझी वाटेकडे लावते 2) एकांतात उभी राहून शांत मनमीत डोळ्यात पाहते तव स्वप्नरंग मनीचे माझ्या माझं काळीज अंतरी कापते 3) सडपातळ बांधा गोड चेहरा रंग गुलाबी शोभतोय छान शब्द तिच्या ओठी लपलेले नाही तिला कोणतेच भान 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
कविता - मले काही सांगू नको धनी म्या सांगते तुमास्नी पोरगी वयात आलिया यंदा तिचं लगीन आपण उरकून मात्र टाकूया मले काही सांगू नको म्या पोरीला शिकविणार उच्च शिक्षण देऊन तिला कलेक्टर म्या माञ करणार पोरीची मले बी हाय काळजी असं समजू नको तु मले धनी तुवा हाय निष्काळजी पण समजून घे तू पोरीले घरदार, शेतसार विकून म्या लेकरांना शिकून मोठ करीन आपण राहिलो अडाणी पण भविष्य त्यांचे म्या घडवीन चुकलं धनि माह्य सार इचार नव्हता केला मी शिक्षणाचं मोल हे सार समजून घेतल आता मी 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
कविता - वादळ वारा ऋतूंवर सगळ्या वार झाले कट्यारीचे, अचानक सुटता वादळ वारा क्षणीच नुकसान झाले प्राणिमात्रांचे अन् शेतातील पिकांचे संकटे अशी येई प्राणीमात्रावर वादळ वाऱ्यासंगे मग कोपेल निसर्ग आपल्यावर , बिघडेल मग पृथ्वीचे सारे संतुलन नका तोडू वृक्ष आणि जंगले करूया रक्षण पर्यावरणाचे निमंत्रण देऊ नका प्रलयास जीवन जगा आपले चांगले प्रमिलाताई सेनकुडे.
कविता - मानवसेवा सत्कर्माची सर्वत्र पेरून बीजे एकमेका आपण सहाय्य करू मानवसेवा हा धर्म बाळगून मानवता आपण दाखवू सत्याची आपण कास धरु नाती माणुसकीची सांभाळू विसरून जाऊ द्वेषभावना प्रेमाने जगी सारे आपण राहू आई-वडिलांचा सांभाळ करू कधीच त्यांचे मन नाही दुखवू करून सेवा त्यांची आपण आशीर्वाद त्यांचा मिळवू पर्यावरणाचे संरक्षण करू वृक्षारोपण आपण सारे करू मातीशी नाती घट्ट बांधून आपुले निसर्गावर आपण प्रेम करू 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड.*
कविता - थडग्याची व्यथा थडग्याची व्यथा नाही कोणी जाणली परस्परांबद्दल आपुलकी आता नाही राहिली जीवन गरिबीचे कसे असते? भुकेल्या पोटी अन्न मिळत नसते घाम गाळून ,अश्रू शोषून दारिद्र्याचे जीवन त्यांच्या नशिबी असते स्मशानात जाई गोवऱ्या त्यांच्या तरीही कष्टा त्यांचे कमी नसते मृत्यू आवळेल मग फासे , मृत्यू हसेल साक्षात परंतु त्यांच्यात काही फरक नसे गरीबीत जीवन जगणे हे असेच असे ध्येय जगण्याचे सार्थकी लावूया थडग्याची व्यथा जाणून घेऊया मनी ठेवूनी भावना सहकार्याची शिदोरी बांधून नेऊया सत्कर्माची 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड
कविता - मनातलं मनाशी एकटेपणातच मन रमवावे एकटेपणानेच हे जीवन जगावे मनातलं मनाशी हितगुज एकट्यानेच मग मनाला सांगावे डोळ्यात आलेल्या अश्रूंना आपणच मग पुसावे,अन् हृदयातल्या वेदनेला मग एकट्यानेच समजुनी सांगावे स्वःतावर विश्वास ठामपणे ठेवून आत्मविश्वासाने जगावे,अन् आलेल्या संकटांना मग घाबरून न जाता,संघर्षाने जीवन जगावे आपले अश्रू आपण पुसले तरी दुसऱ्यांचे अश्रू मात्र पुसावे, देऊन मदतीचा हात इतरांना जीवन एकटेच जगावे व्यथा ही जीवनाची कोणतीही मनातल्या मनाशी सांगावी उजेडाने साथ सोडली तरीही अंधाराशी मात्र घट्ट मैत्री करावी कुणाच्या मदतीची ,आधाराची अपेक्षा न करावी, अन् करताच आले तर सहकार्याची भावना बाळगून माणुसकी निभवावी 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
*चित्र चारोळी स्पर्धेसाठी* *आईची महती* १) ईश्वराचा वास आई सुखातला आनंद आई दुःखाचा आधार आई सर्वाहून श्रेष्ठ आहे आई २) जीवनाचा सुंदर पिसारा फुलवणारी तू आई संस्कारांची शिकवण तूच लहानपणापासूनच आम्हा देई ३) आई या शब्दातच आहे प्रेम,वात्सल्याची निर्मिती काय वर्णू मी तुझी महती जगात नाही या शाई कोणती 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
डोळ्यात माझ्या डोळ्यात माझ्या आठवणीचे बोल आईबाबाचे पुण्य अनमोल झाले मी कृतज्ञ त्यांच्या ठायी कैसी फेडू मी त्यांची ऋणायी कष्टाचे हे मोल त्यांचे अप्रतीम होते बोल तयांचे ध्यानी मनी रुजले मज सत्य हे उमजले आज स्मरण तुझे होताच आई डोळ्यात माझ्या पाणी येई तृप्त होउन नयन माझे मग आठवणीत तुझ्याच राही आईवडिलाची पुण्यायी सार्थकी लागली जीवनी संस्काराची ही शिदोरी ठेवीली मी माझ्या अंतःकरणी पानाफुलांचा कळसात आईवडील आहे माझ्या काळजात कितीही थोरवी मी त्यांची गाईन ऋणाईत त्यांच्या राहीन ऋणाईत त्यांच्या राहीन ऋणाईत त्यांच्या राहीन 〰️〰️〰️〰️〰️〰️ ✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड.
कविता - भेगाळलेली मने ऐकाच वाटेने चालत होतो भेगाळलेली मने घेऊन जेव्हा कोणत्याच गोष्टीची खंत नव्हती प्रवास आयुष्याचा संपला तेव्हा मी रुसावे तू हसावे असे नाते अपुले होते जेव्हा मन थोडे गहिवरून येईल कायम दुरावा झाला तेव्हा तुझ्या वागण्याचं गुपित अजूनही नाही कळलं मला तुला भावनाऱ्या गोष्टीचे वादळ शिरे माझ्या मनाला जी जळत होती आत मने ती पूर्वी होती शांत शांत अलविदा करित होते आयुष्य डोळे भरून येई एकांत एकांत 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
कविता - गळून पडलो तर? अभास मज असा होई मी गळून पडलो तर? झुळझुळणार्‍या वाऱ्यासंगे सुंदर मोरपिसारा फुलवीन निळ्या निळ्या आभाळातील लुकलुकणारा तारा होईल मी गळून पडलो तर ? चमकून तुला मी पाहीन ऊन कोवळे झेलीत मी विहंगा सारखे उडीन डोंगर रांगा दरी जाऊन गीत आनंदाने गाईन आभास मज असा होई पारिजातका सारखे फुलोनि मी गळून पडलो तर? सुगंध सर्वत्र दरवळी 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
कविता - देहभान शोधण्यास तुझं नयन करिती सदैव भिरभिर असे कसे वेड लाविले मनी दाटे माझ्या हुरहूर वाटेकडे नयन असता देहभान माझे हरपते हृदय गुंतलेली ही नाती कधी ना मज उमजते स्वप्न पाहिले मी लोचनी होऊनी मी तुझी राधिका मन तडपत माझे उदास मी तुझीच आहे रे प्रेमिका कळली तुला रे माझी प्रीत पण तू गेलास अकस्मात पोकळी या जीवनाची माझ्या अंतरी आठवणी राहील तुझ्या 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
*कविता - वाट कर्तव्याची* संकटाला घाबरून न जाता वाट कर्तव्याची दाखवत जावे जबाबदारीने राहून सर्वजण सहकार्याने वागतं जावे सत्कर्माचे काम सदोदित हसतमुखाने करत जावे जबाबदारी असो कोणतीही कर्तव्ये सदा पार पाडावे वाट कर्तव्याची दाखवून माणुसकी आपली जपावी मदतीचा हात देऊन इतरांना माणुसकी अंगी बाळगावी 〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
*कविता - हसरी मूर्ती* हिरव्या हिरव्या गालिच्यावर हसरी मूर्ती होती एक छान आईच्या प्रेमळ पदराखाली बिलगली होती छान छान बागेतल्या त्या रंग-बिरंगी सुमनाचा सुवास होता छान स्पर्श होता मायेचा प्रेमळ हरवूनी जाती सारे देहभान नभाच्या त्या छायेखाली नाती होती वात्सल्याची सुगंधी फुलांनी सजली होती हसरी मूर्ती चिमुकल्यांची 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
*चित्र चारोळी - स्पर्धेसाठी* १) अंगणी आहे तुळशी वृंदावन मन माझे गेले भारावून प्रज्वलित झाल्या पणती तेजोमय सर्वत्र दिसती २) सण दीपावलीचा आला अंगणी प्रकाश पसरला दिसे शोभून तुळशीमाय स्नेहाचा सुगंध दरवळला ३) थकल्या जीवास विसावा सांजेचा तेजोमय प्रकाश पडती पणत्यांचा उगवेल दिस नव्या उमेदीचा आशीर्वाद मिळे तुळशी मायेचा 〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड*
कविता - प्रेमास रंग यावे तू अबोल असते तेव्हा माझ्या प्रेमास रंग यावे तू बोलतेस तेव्हा प्रेम माझे फुलून यावे तुझा हसरा चेहरा पाहुनी जिव माझा ओवाळून टाकावासा वाटे मनी तुला साद घालावीशी वाटे अलगद येऊन तुझ्या कानातुनी तू पाहतेस मज जेव्हा अनोळखी नजरेने क्षणात सारे संपते तेव्हा प्रीतीचे या रंग तराने माझ्या हृदयाच्या स्पंदनाला तुझ्या प्रतिसादाची वाट आहे तुझी आठवण काढत मी भाव माझे लिहित आहे 〰️〰️〰️〰️〰️〰️ *✍प्रमिलाताई सेनकुडे नांदेड.*
Subscribe to:
Posts (Atom)